Skocz do zawartości

Saga o Ulfingach


Feanor

Rekomendowane odpowiedzi

Haukr, nowy król Danii, był ostatnim już żyjącym synem Hjorvardra Okrutnego, pierwszego władcy Austergautlandu, założyciela dynastii Ulfingów. Od 36 lat już był wodzem prowincji Vista nad jeziorem Wetter, na świętych ziemiach Gotów Wschodnich. Był typowym synem swej epoki: złotousty awanturnik chętny w tym samym stopniu do rozdziewiczania branek, jak przelewania krwi. Jego najsłynniejszym czynem była holmganga z Ivarem z Hull, kuzynem z odległej Brytanii. Ivar Frireksson pozbawił Haukra oka i nogi, ale sam we wściekłej wymianie ciosów stracił życie.

 

Haukr i jego małżonka Asta szczycili się licznym i zdrowym potomstwem. Siódemka dzieci, w tym pięciu synów (Thorbjorn, Hrorekr, Arngrimr, Ormr i Olafr), powszechnie mówiono, że tego jednookiego wodza łaskami obdarzała sama Freya. Wiking, mężczyzna... i skald, bo przywódca Visty i na tym polu radził sobie dobrze. Poza najbliższymi Ivara, wszyscy Ulfingowie uważali go za brata i opozycja ze strony Orvara Ślepego nie mogła tego zmienić: po śmierci Hrane Sprawiedliwego, to on został nowym królem Danów i Gotów.

 

Miał już Haukr 51 lat, a męczące ataki podagry w jedynej posiadanej nodze przypominały mu o postępującej kruchości życia. Spieszył się więc. Najpierw wzmocnił ponownie władzę monarszą, przekonując do swej sprawy potężnego Vagna Syna Hel (wskazując go na swego następcę). Następnie, w 841 roku najechał Northumbrię, by odebrać jej prowincję Amounderness. Niestety, już rok później, prowadząc swoje siły w okolicach Durham, powalony został przez nagły, szczególnie bolesny atak podagry. Kilka dni później już nie żył.

 

vagn.jpg.315abad83c4c87f2d0975ae0e16c258b.jpg

Vagn Syn Hel

Król Danii (842-852), jarl Varend (825-852), jarl Smaland (844-852), jarl Austergautland (844-852)

 

Syn Hel był w istocie synem króla Austergautlandu Hognego i bratem innego króla, nieszczęsnego Freyra, "Człowieka, który stracił Anglię". Swój malowniczy przydomek otrzymał w młodości, gdy jego zawsze aktywny głód wiedzy o bogach zaprowadził go na ścieżki wyznawców tajemnych kultów wielbicieli Niflheimu. Gdy w 820 roku przeprowadził serię prześladowań chrześcijan, zaszła jednak w nim jakaś zmiana. Męczeńska śmierć ortodoksy Makariosa sprawiła, że Vagn porzucił swoje dotychczasowe praktyki religijne, powrócił do czczenia Asów i Wanów, a nawet nabrał jakiegoś ostrożnego szacunku do wyznawców Ukrzyżowanego Boga z południa. Tym niemniej, przydomek pozostał.

 

 

Nowy król dokończył rozpoczęty przez poprzednika podbój Amounderness, od teraz nazywany Lancasterem. Vagn coraz częściej mówił przy okazji, że nadchodzi czas na pomszczenie zmarłego brata i upokorzenie Anglii, która notowała ciągły wzrost siły pod rządami Eadrika Rzeźnika z dynastii Aethellingów, następcy Siwearda Wyzwoliciela. Sześciotysięczna już armia Vagna miała zagwarantować zmazanie hańby. Tym niemniej, Syn Hel na razie czekał...

 

 

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Pragnienie wojny odwetowej z Anglią szybko okazało się nierealne. Twardy opór wobec niej stawiał thing, w którym dominującą rolę miał Orvar Ślepy, senior Skjoldungów. Vagn jednak nie rezygnował łatwo. By zbliżyć się do upartego jarla Sjaellandu, postanowił wojennie wesprzeć jego roszczenia do bogatej prowincji Halland, należącej obecnie do Gotów Zachodnich. Nigdy jeszcze Goci nie toczyli ze sobą takiej waśni, ale Vagn czuł się już chyba bardziej Danem i decyzja o ataku na ziemie króla Barida Myśliwego przyszła mu łatwo. 

 

Vestergautland ugiął się w 847 roku i przyłączenie Hallandu dało Synowi Hel upragnioną sympatię Orvara... ale w międzyczasie król zmienił zdanie. Król Anglii podbił właśnie Northumbrię i starcie z nim stawało się ryzykowne. Vagn dał więc w Brytanii wolną rękę swoim wasalom (co jeszcze w tym samym roku zaowocowało przyłączeniem do Danii Devon i Strathearn), a sam zainteresował się bardziej basenem bałtyckim. W latach 848-49 złamał on opór Estów, wydzierając im z rąk prowincję Laanemaa... ale kolejne ataki przerwało mu polityczne trzęsienie ziemi.

 

W 849 roku umarł jarl Sjaellandu Orvar Ślepy. Jego powiązania dynastyczne sprawiły, że Dania nieoczekiwanie poniosła terytorialne straty: Lothiann w Brytanii oraz wyspy duńskie odziedziczone zostały przez jego kuzyna drugiego stopnia, Geirra, króla Pomorza. W swego rodzaju rekompensacie Danii przekazane zostały dwie prowincje Svithjodu, Vermaland i Vestmannaland.

 

 

Wszystko to woniało nadchodzącym przelewem krwi.

 

20191202010914_1.thumb.jpg.06cbab09918a98b25547334d43ead1bc.jpg

  • Lubię! 2
  • Uwielbiam 1
Odnośnik do komentarza

Vagn do wojny z Pomorzem przygotowywał się kilka lat. Nie była to kwestia łatwa: thing twardo stał w opozycji, a przy okazji Pomorze zostało ponownie wchłonięte przez potężną Saksonię. Tym niemniej, w 852 roku Helsson czuł się już gotowy do uderzenia, a i rada nieoczekiwanie zaczęła popierać ten pomysł.

 

Nic z niego jednak nie wyszło.

 

Dwa lata wcześniej monarcha zaczął obawiać się śmierci. Wielkie poszukiwania remedium na śmierć zwabiły na duński tron szamankę z odległej Afryki, czarnoskórą Nanę. Przekonała ona Vagna do uczestnictwa w jej rytuałach, których częścią było złożenie w ofierze przodkom... antylopy. Syn Hel nie takie już rzeczy robił w swoim życiu, sprowadził zwierzę za ciężkie pieniądze. Przerażona antylopa podczas swojej egzekucji wpadła jednak w absolutną panikę, która skończyła się absurdalną rzezią: przed śmiercią tak strasznie pogryzła sędziwego króla, że ten stracił rękę.

 

Kilka miesięcy później umarł.

 

thorbjorn.jpg.45cc12f1f4ab9097aa325b9781433614.jpg

Thorbjorn

Król Danii (852-853)

 

Thorbjorn był synem poprzedniego władcy, jednookiego Haukra. Był absolutnie nieprzygotowany do roli władcy: naiwny, leniwy i całkowicie pozbawiony majątku wareg, którego jedyną chyba zaletą było to, że potrafił posługiwać się toporem. Dodatkowo, zawiłości gavelkindu doprowadziły właśnie do katastrofy: ogromna część królestwa uniezależniła się, tworząc Królestwo Svithjod rządzone przez syna Vagna, Hranego

svithjod.jpg.27fe283c847b561064e9fb79a2e6307c.jpg

Tak wygląda sztylet wbity prosto w serce.

Odnośnik do komentarza

Thorbjorn był może i słabym władcą, ale dobrze rozumiał język przemocy. Na secesję Svithjodu mógł odpowiedzieć tylko w jeden sposób: natychmiastową wojną. Dzięki bogactwu zgromadzonemu przez Vagna Helssona nowy monarcha mógł nająć dwie kompanie najemne, które dały mu nad wrogiem sporą przewagę liczebną. Kilka miesięcy po śmierci Syna Heli, Dania zaatakowała swego nowego, północnego sąsiada.

 

Do decydującego starcia doszło w Varend. Była to bitwa, jakiej jeszcze Skandynawia nie widziała: razem ponad 10000 wojowników zmierzyło się ze sobą na tym polu rzezi. W jej trakcie Thorbjorn zginął, starając się osobiście dopaść Hrane Vagnssona. Sił Svithjodu to jednak nie uratowało: pośmiertnie jednoroczny król Danii osiągnął bowiem triumf. Dania i Austergautland znowu były zjednoczone.

 

arngrimr.jpg.877a9f13cc465191bcb0dd7d96a08825.jpg

Arngrimr Oczyszczający Płomień

Król Danii (853-891), król Svithjod (853-891), jarl Estonii (883-891), jarl Northumberland (888-891)

 

Arngrimr był jednym z czterech braci Thorbjorna, bratem przyrodnim, gdyż jego matka, Rognhildr (już nieżyjąca), była jedynie konkubiną króla Haukra, ich ojca. Arngrimr do rangi króla podniesiony został wprost na bitewnym polu, tuż po śmierci swego poprzednika na pośpiesznie zebranym thingu obecnych tam możnych. Nowy władca Danów pomyślnie dokończył bitwę, zmuszając Hranego do kapitulacji i odbierając mu tytuł króla Svthjodu. Wojna była zakończona, a Arngrimr stał się podwójnym królem południowej Skandynawii.

 

Był znakomitym wojownikiem i fanatycznym wyznawcą Asów i Wanów, co udowodnił kilkukrotnie paląc żywcem chrześcijan i muzułmanów penetrujących jego dominium (stąd przydomek), nie cofając się przy tym nawet przed zabiciem własnego brata, Ormra Suchogardłego. Ten brutalny mężczyzna miał dwóch synów (Haukra i Hjalmara) ze swą jedyną żoną Edlą.

 

20191207013516_1.thumb.jpg.901a4b90aa51e3fe1cc15a6dfc29566d.jpg

 

Panowanie Oczyszczającego Płomienia nie zaczynało się dobrze. Arngrimr był drugim już z rzędu władcą, którego dominium ograniczało się do Skanii, co wiązało się ze śmiesznie małymi wpływami do królewskiego skarbca. W dodatku unia personalna, którą połączone były teraz Dania i Svithjod zwiastowała kolejny rozłam po śmierci obecnego monarchy. Najbardziej irytujący cios nadszedł jednak z zupełnie innej strony. Kaprysy gavelkindu sprawiły, że bez walki od Danii odpadła północ Brytanii, Bornholm, Blekinge i Halland. Tereny te zajęte zostały przez potężną Saksonię, małe więc były szanse na ich rychłe odzyskanie.

 

Tym niemniej, Arngrimr nie poddawał się rozpaczy. W ciągu kilku następnych lat granice Danii zapłonęły od wojennych ognisk, co w 856 roku przyniosło oderwanie Vingulsmarku od Vestergautlandu, a w 859 roku podbicie wielkiego księstwa Sakali w Inflantach.

 

20191207012308_1.thumb.jpg.3d63bb9d2f336220abf004d06cc5dfc9.jpg

  • Lubię! 1
  • Uwielbiam 2
Odnośnik do komentarza

Im dłużej rządził Argnrimr, tym szersze płynęły potoki krwi.

 

Król szukał chwały i prestiżu i znał jedynie dwie drogi do osiągnięcia tych celów: przemoc i religijny fanatyzm. Niemal co roku w pełniącej teraz rolę prowincji stołecznej Skanii płonęły stosy, na których płonęli chrześcijanie, muzułmanie i ci ze starowierców, którzy nie dość godni byli być starowiercami. Prześladowania nie przeszkadzały poddanym, bo na stosach płonęli jedynie możni. A możni nie buntowali się, gdyż panowanie Oczyszczającego Płomienia zamieniło się w pasmo zyskownych wojen.

 

Arngrimr atakował w każdym niemal kierunku. W 860 roku zmusił Estów do oddania prowincji Reval. Rok później ruszył na południe, by podbić niezależną, bałtyjską Scalovię która miała na tyle mało rozsądku, by upierać się przy swej niezależności. W 862 roku prowadzeni przez Arngrimra Ulfingowie znowu spojrzeli ku Wyspom Brytyjskim. Tym razem wilki z Jutlandii i Skanii spadły na walijskie królestwo Seisyllwg, wydzierając mu bogaty Dyfed. Ale Arngrimrowi ciągle było mało. Rok później uderzył na Irlandię, dotąd wolną od skandynawskich najazdów. Atak spadł na zachodnie królestwo Iwerdonn rządzone przez Stefana Uzurpatora. Nic mu nie dała pomoc udzielona przez Walijczyków z Gwyneddu. W 863 roku butni Celtowie ugięli kolana i Dania wzbogaciła się o prowincję Hlynrek.

 

To ciągle jeszcze nie koniec.

 

Płomień trawiący duszę Arngrimra nie potrafił zaspokoić się wojennymi triumfami. Król zaczął polować na swoich niepokornych wasali. Gdy pod ciosami duńskich toporów padała Estonia, Oczyszczający Płomień zaprosił na Holmgangę nienawidzącego go Sveinna Okrutnego z Aalborga. Sveinn był ślepy... ale honor nie pozwolił mu odmówić. Gdy umarł, Arngrimr zwrócił swój krwiożerczy wzrok na swojego najstarszego wroga, dawnego króla Svithjodu, jarla Varend Hranego, syna króla Vagna Helssona. Prestiż idącego po trupach monarchy był tak przytłaczający, że do spisku przeciw Hranemu przyłączyła się jego własna żona i mistrz szpiegów. W 863 roku Hrane skonał od trucizny...

 

Oczyszczający Płomień płonął jaśniej, niż kiedykolwiek.

 

863.thumb.jpg.2ab3a4bc31e093e185b01e825c34ae58.jpg

  • Lubię! 1
  • Uwielbiam 2
Odnośnik do komentarza

Wojna za wojną. W 864 roku Księstwo Kujawskie musiało ugiąć kark przed ferworem Danów i oddać im Pomorze Gdańskie. Krew nie zdążyła jeszcze obeschnąć na toporach... w następnym roku Arngrimr zadał ciosy następnym rywalom. Najpierw podbił niezależne plemię Talava w Inflantach, potem ostatecznie zniszczył królestwo Seisllwg w Walii, podbijając prowincję Ceredigion.

 

Świat się zmieniał. Zachód był areną słabnięcia imperium frankijskiego, rządzonego aktualnie przez Karola IV, nie potrafiącego zatrzymać kolejnych ciosów Omajjadów z Półwyspu Iberyjskiego. Wschód opanowało kolosalne imperium Chazarów, rozciągające się od Morza Czarnego do Jeziora Ładoga. Na Południu rosło państwo bułgarskie, coraz rozpaczliwiej powstrzymywane przez bazileusów z Konstantynopola.

 

 

  • Lubię! 1
Odnośnik do komentarza

W 868 roku Duńczycy zdobyli jeszcze Izborsk... ale to był początek końca świetności Arngrimra Oczyszczającego Płomienia.

W 870 roku Dania zaatakowała irlandzki Laigin... i był to błąd. Sojusznikiem Laiginu był walijski Gwynedd, którego władcą był Enfidaig II Odrażający. Ten przedziwny monarcha okazał się być militarnym geniuszem, który w rok poradził sobie z dwukrotną przewagą liczebną wroga i zmusił Arngrimra do upokarzającego pokoju. W efekcie Dania stała się bankrutem, a przyboczna drużyna konunga niemal przestała istnieć. Na domiar złego zatrzymany został stały postęp w nabywaniu prestiżu, którego Arngrimr chciał potem użyć w dziele tworzenia nowego, północnego imperium. Wojna z Laigin była katastrofą.

 

Nastąpiły teraz lata pokoju, które przynosiły Oczyszczającemu Płomieniowi coraz większą gorycz. Nie dość na tym, że starzejący się król coraz jaśniej widział, że po jego śmierci dojdzie do kolejnej secesji Svithjodu, to jeszcze cios zadał mu jego własny syn. Hjalmar, młodszy z Arngrimssonów, kilka lat wcześniej udał się do Konstantynopola, by szlifować swoje wojownicze zdolności w służbie Gwardii Wareskiej. Niestety, był tam zbyt długo. Poznana tam Konstancja tak bardzo zawróciła mu w głowie, że Hjalmar wziął ją za żonę, wyrzekł się swojej wiary, a nawet nazwiska... małżeństwo było bowiem matrylinearne. To upokorzenia sprawiło, że Arngrimr coraz częściej swój ból topił w alkoholu...

 

 

  • Lubię! 1
Odnośnik do komentarza
  • 2 tygodnie później...

Po irlandzkiej klęsce starzejący się Arngrimr odłożył na jakiś czas topór. Zbliżał się już do 60 wiosny swego życia, ciągle płonące stosy nie potrafiły już przesłonić oczywistej prawdy: jego marzenia o imperialnym diademie nigdy się nie ziszczą. W dodatku następna dekada przyniosła ciągłe zmaganie się z brakami w skarbcu, kolejnymi pożyczkami, upokorzeniami i zbliżającą się wizją secesji Svithjodu.

 

W Europie trwał pożar świętej wojny, która niszczyła z wolna pogranicze Kalifatu Omajjadów i Środkowej Francji (która zachowała historyczną nazwę, choć już dawno nie było żadnej Zachodniej i Wschodniej)... i w wojnie tej przewagę osiągnęli mahometanie. Król Karol IV Święty nie miał w sobie wiele z potężnego imiennika i założyciela Nowego Cesarstwa, które już zresztą nie istniało. Bacznym okiem spoglądały na to sąsiednie mocarstwa: Saksonia i Anglia, które ostatecznie zwarły się w monumentalnej wojnie o dominację nad Brytanią (Sasi mieli spory przyczółek w Lothiann, na który łakomym okiem patrzyli Anglicy). Arngrimr kibicował tej wojnie wiedząc, że dopóki ona trwa, walczące królestwa nie połakomią się na Danegeld, który oplatał Wyspy łańcuchem nadbrzeżnych prowincji.

 

883a.thumb.jpg.d9ce13484758ef2c6329995201c27de7.jpg

883b.thumb.jpg.387546325df27301008dfe9394cd12dd.jpg

 

 

Na początku lat osiemdziesiątych IX wieku monarchia Oczyszczającego Płomienia wznowiła ekspansję. Pretekstem był rozłam w Anglii, który doprowadził do efemerycznej restauracji Northumbrii... która błyskawicznie wchłonięta została przez Danię.  W 883 roku wikingowie Arngrimra odebrali Estonii Narvę, redukując księstwo Estów do jednej zaledwie prowincji. W tym samym roku ostatecznie przestało istnieć państwo Zachodnich Gotów, podzielone między Danię i... Czechy.

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza
  • 1 miesiąc później...
  • 1 miesiąc później...

Czy dym ze stosów jest w stanie ukoić niepokój duszy?

 

Arngrimr coraz szybciej zbliżał się do swej siedemdziesiątej wiosny i nie był tego już taki pewien. Zdrada ukochanego syna, wizja podziału jego imperium na Danię i Svithjod po jego zgonie,  bogowie, którzy wzgardzili jego ofiarami i odwrócili się od Danii podczas nieszczęsnej wojny irlandzkiej... To wszystko burzyło spokój starzejącego się władcy, szukającego zapomnienia w pijaństwie i wojnie. W latach 886-888 dwa jego niesprowokowane ataki rzuciły pod duńskie stopy dwie nowe prowincje: Kowno i Rygę.

 

Od dekady jego nową małżonką była młodziutka Songul, córka kagana Baszkirii Batora Nieudolnego. To ona wymyśliła rozwiązanie na rozterki Oczyszczającego Płomienia. W 887 roku na dworze w Skanii pojawił się nowy medyk, Haireddin z odległej Arabii. Ten inteligentny sunnita od razu zdobył u monarchy względy, o których nie śmiał nikt inny marzyć. 

 

Rok później Arngrimr nawrócił się na islam.

 

Bogowie najwyraźniej osłupieli tak bardzo, że nie zareagowali na ten świętokradczy czyn. Co więcej, król kilka miesięcy później spłodził swoje nowe dziecko, córkę Katarinę, co powszechnie uznano za cud (za który Arngrimr odbył pielgrzymkę do Mekki). Mało tego: nagle okazało się, że w muzułmańskim prawie dynastycznym nie istniało coś takiego, jak uświęcony tradycją gavelkind. Osłupiali możni usłyszeli teraz, że obie korony Arngrimra odziedziczy w związku z tym jego wnuk Tolir, zwykłym prawem krwi.

 

Allah jest wielki?

  • Hurra! 3
Odnośnik do komentarza
4 godziny temu, Brachu napisał:

Kimże jest Tolir?

 

tolir.jpg.9b3311f50be67d3fb4b7f22537548262.jpg

Tolir

Król Danii (891-?), król Svithjod (891-?), jarl Estonii (891-?), jarl Northumberland (891-?)

 

Trucizna ostatecznie zakończyła życie pierwszego islamskiego króla Danii. Arngrimr Oczyszczający Płomień umarł na rozkaz Ragnarra z Finnveden, jego odległego krewnego któremu nie podobała się nowa wiara króla. Arngrimr nie dożył w ten sposób narodzin swej drugiej córki z Songul.

 

Jego śmierć przywróciła Danię Asom. Tolir, wnuk Arngrimra poprzez swojego ojca Haukra (od dawna już nieżyjącego) wychowywał się poza monarchią Danów, więc nie widział nawet zielonych sztandarów powiewających nad Skanią. Jego ojcu udało się umieścić go w Firdafylki, małej, ubogiej prowincji leżącej w norweskiej części Królestwa Czech. Jako wódz Firdafylki wprowadził swoje fiordy do monarchii dziadka.

 

Niestety, jego sukcesja oznaczała nowe kłopoty dla domu Ulfingów. Pierwszym z nich była kwestia wiary: Skania zasadniczo była już sunnicka, więc Tolira otaczała wrogość jego własnych poddanych. Drugi problem też dotyczył religii: wraz ze starą wiarą wrócił gavelkind i kwestia secesji Svithjodu po śmierci króla. A ta wydawała się rychła: pomimo 20 zaledwie lat Tolir był chorowity, jego ciągłe wymioty budziły podejrzenia, że Hel niebawem zaprosi go do swej mroźnej domeny. Na szczęście Haireddin nie opuścił swojego nowego, pogańskiego seniora i robił co mógł, by przedłużać jego życie.

 

892.thumb.jpg.dcde6e4a32ade6f8d819cfdfae740c6c.jpg

  • Lubię! 1
  • Hurra! 1
Odnośnik do komentarza

Tolir czując na karku zimny oddech śmierci, za wszelką cenę chciał zapewnić swej linii sukcesję. Krótko po koronacji poślubił jedną z kapłanek Frei, Audę, która rok później urodziła mu córkę Sarę. Ponieważ w międzyczasie Haireddinowi udało się powstrzymać jego chroniczne wymioty, monarcha zaczął z ostrożnym optymizmem patrzeć w przyszłość. Ta jednak nie dawała wielu podstaw do tego optymizmu. Pomijając groźbę secesji Svithjodu, najważniejszym problemem Tolira była nieprzejednana wrogość niemal wszystkich możnych, poza może Gandalfrem Mściwym, regentem królestwa, starym druhem Arngrimra Oczyszczającego Płomienia (Gandalfr był jedynym normańskim przywódcą, który w ślad za przykładem króla dokonał konwersji na islam).

 

Ten mur niechęci okazał się być dla Tolira wyzwaniem ponad jego siły. Rada królewska paraliżowała niemal każdy jego ruch. Ośrodkiem opozycji stał się Olafr Kettimundsson, Ulfing będący jarlem Lothian. Ten przystojny, odważny mężczyzna zdołał nakłonić duńskich elektorów do wyznaczenia go na następcę Tolira. Olafr dobrze przy tym pamiętał wybieg, jakiego użył kiedyś Arngrimr Oczyszczający Płomień dla zapewnienia sukcesji swojemu wnukowi... i co prawda Tolir nie zdradzał na razie chęci do pójścia w ślady dziadka, jarl Lothian postanowił nie czekać na zmienny humor władcy. W 893 roku Tolir został zamordowany na jego rozkaz.

 

olafr.jpg.d6ad6e020d34a6eba0ce69f6dfacdb26.jpg

Olafr Oczyszczający Płomień

Król Danii (893-?), król Svithjod (895-?), jarl Lothian (889-?), jarl Northumberland (893-?), jarl Estonii (893-?)

 

Olafr pochodził z linii Ulfingów, która nie dostąpiła jeszcze koronacji. Jego pradziadkiem był wódz Visty Frirek, trzeci z kolei syn Hrorekra Okrutnego, jedyny, który nie został królem (byli monarchami i Hogne, i Eirikr Odkrywca, i Haukr). Później rodzinie wiodło się różnie. Młodszy syn Frireka (i dziadek Olafra) imieniem Folki w okresie duńskich podbojów w Brytanii wyjechał tam, szukać szczęścia. Pozbawiony tytułu osiadł w zdobytym Hull, gdzie spłodził jedynego syna, Kettilmunda Szlachetnego. Ten sławny wiking zdobył sobie taki szacunek, że thing okręgu Laanemaa w zdobytej przez Duńczyków Estonii obwołał go swoim wodzem... a jakiś czas potem otrzymał jeszcze tytuł jarla Smalandii. Powiększające się wpływy Kettilmunda sprawiły, że drugi z jego aż pięciu synów otrzymał tytuł jarla Lothian.

 

Olafr wstąpił na tron uwikłany już w jedną wojnę: konflikt z Enfidaigiem II Odrażającym, starym wrogiem Danii z Dyfeddu. Teraz jednak ta wojna stała się dla króla marginalna: na plan pierwszy wysunęła się sprawa Svithjodu, który zgodnie z obawami Tolira wybrał sobie zupełnie innego Ulfinga na króla. Został nim Arngrimr II, brat zamordowanego monarchy. Dla Olafra sytuacja była oczywista.

 

Svithjod czekała inwazja.

  • Uwielbiam 1
Odnośnik do komentarza

Odyn uśmiechał się, widząc wszechobecną rzeź.

 

W roku, który chrześcijanie nazywają 893, Północ ogarnęła wojenna pożoga. Gdy Danowie runęli na zalesione wzgórza Svithjodu, Haraldr Gandalfrsson, bękart szanowanego Gandalfra Mściwego, od dziesięcioleci już będącego regentem królestwa, postanowił rzucić Olafrowi wyzwanie. Z grupą kilku tysięcy zapaleńców ruszył na Skanię, licząc na to, że zaangażowany na aż dwóch frontach król nie będzie w stanie go zatrzymać. Mylił się! Olafr nie przejął się wyzwaniem rzuconym przez sodomitę i poharatał ciężko jego siły w bitwie nad Kattegatem. Zajęty innymi wojnami, pozwolił rebeliantowi odejść wolno.

 

Narastający chaos sprawił, że możni królestwa poczuli wiatr w swoich żaglach. Najpierw zażądali zmniejszenia królewskich uprawnień i zajęty wojną z Arngrimrem II władca ustąpił. Potem jednak doszło do poważniejszej zdrady: Arngrimr Tjudmundsson, jarl Islandii, wnuk króla Vagna Helssona ogłosił niepodległość swojej wyspy, pociągając za sobą dwóch innych jarlów: kornwalijskiego Ivara i sakalijskiego Uku. Jakby tego było mało... walijskie prowincje Olafra zaatakowane zostały nagle przez angielskiego księcia Hwicce Ecgberhta II...

 

Nie zachwiało to charakterystycznej dla Olafra odwagi i buty.

 

W 895 roku kolana zgiąć musiał Arngrimr II ze Svithjodu. Nie miał w zasadzie szans: przez dwa lata swej wolności nie zdołał zorganizować licznej armii, a powstające wszędzie małe drużyny były sukcesywnie niszczone przez agresywne działania Duńczyków. W tym samym roku Olafrowi udało się upokorzyć Dyfedd, odbierając mu prowincję Rhos. Postanowił zignorować działania Anglosasów z Hwicce i rozpoczął wielkie polowanie na Arngrimra Tjudmundssona. Zakończyło się ono dopiero w 901 roku podpisaniem białego pokoju.

 

Teraz Hwicce.

 

I jakiś irlandzki rebeliant, który też wypowiedział Olafrowi wojnę.

 

Odyn uśmiechał się.

  • Lubię! 1
Odnośnik do komentarza

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić obrazków. Dodaj lub załącz obrazki z adresu URL.

Ładowanie
  • Ostatnio przeglądający   0 użytkowników

    • Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.
×
×
  • Dodaj nową pozycję...