Skocz do zawartości

Saga o Ulfingach


Feanor

Rekomendowane odpowiedzi

Chcę jakoś się godnie pożegnać z drugą odsłoną CK... a sejwy Wielkiej Lechii pozostały chyba na poprzednim laptopie :/ Ruszam więc z nową historią (a może nawet historiami, bo w sumie nie chciałbym, by był to sejw ostatni).

 

Kupione mam wszystko, co było do kupienia :D CK II w wersji ultymatywnej zatem (ta gra jak żadna inna na to zasługuje).

 

 

 

Hjorvardr Okrutny

Król Austergautland (769-788)

hjorvardr.jpg.40fba284c016a8461b72dc9014972867.jpg

 

Zaczęło się to w Uflandzie, na północy Midgardu, w dolinach okalających lazurowy bezkres Wód Wetter, gdzie z dawna mieszka lud Gotów. Zaczęło się wtedy, gdy na stolcu Białego Carogrodu zasiadał Konstanty Obleczony W Łajno, gdy Danami od 40 lat władał konung Haraldr Wojenny Ząb, a w zagrodach Uppsali urodziło się jagnię o dwóch ogonach, czas sporów zwiastujące. Zaczęło się wtedy i nie zaczęło się wcale, nie ma bowiem początku innego, niż narodziny Ymira, Ojca Gigantów.

 

Zaczęło się wtedy, gdy Hjorvard syn Ulfa co na Sklawów chadzał i ze Żmijem z Vastergottlandu wojował wszedł w lazur Wetter i wypowiedział słowa przysięgi. Wschodni Goci mieli swojego króla.

 

Hjorvardr nie poszedł ścieżką swojego ojca. Nie zakrwawione topory lecz słowa i umiar doprowadziły go do stolca Austergotlandu, jarlowie sądzili bowiem, że czas potrzebował bardziej mądrej rady niż szału berserkera. Na południu żądzą krwi dyszał Haraldr ze Sjaellandu, na zachodzie czaili się nieufni kuzyni z Vestergautlandu a północ kwitła rządzona przez Sigurdra Z Pierścieniem, konunga Svithjodu. "Jest li tu miejsce jeszcze dla Wschodnich Gotów?", pytano i Hjorvardr miał na to odpowiedzieć.

 

Pierwszy konung Austergautlandu miał wtedy już 46 lat. Dochował się jednego syna, dziewięcioletniego Hognego, którego za radą małżonki Asy osadził jako namiestnika na południu królestwa. Ufny w pomoc Odyna Hjorvardr zapowiedział, że w najbliższych latach nie będzie prowadził chąs w przekonaniu, że młot należy najpierw wykuć i zahartować, zanim uderzyć będzie mógł prawdziwie z mocą.

 

769.jpg.e0510c4c3baf36a7c347ebe9f220c5e4.jpg

  • Lubię! 3
  • Uwielbiam 2
Odnośnik do komentarza

Hjorvardr wiedział, że przyszło mu panować w niebezpiecznych czasach. Wokół czaiły się rosnące, łaknące zdobyczy imperia i obcy bogowie chcący zamknąć przed nim bramy Walhalli. Wśród Franków niepodzielnie już panował olbrzym o imieniu Karol, który ośmielił się nawet wysyłać w gockie ziemie misjonarzy Kyryi Krysti, swego ukrzyżowanego boga (gdy płonęli na usypanych na rozkaz Hjorvardra stosach, wysypywały się z nich słowa o wybaczaniu swoim prześladowcom, wywołujące oburzenie wśród prawowiernych synów Thora). Na południu wśród Sklawów urosło państwo Serbów, którym udało się zniszczyć awarski kaganat. Najwięcej trosk przysporzyli jednak Wschodnim Gotom Duńczycy. W zadaniu śmiertelnego ciosu królestwu Sasów nie przeszkodziła im nawet śmierć Haraldra Wojennego Zęba - jego syn Hrorekr okazał się nieodrodnym dziedzicem krwi Skjoldungów i doprowadził do zwycięskiego końca zdobywczą wojnę. Od tej pory zresztą częściej tytułował się konungiem Saksonii, niż Danii. Rok później wykorzystał śmierć króla Svithjodu Sigurdra i zagarnął również to królestwo, zmuszając małoletniego Ragnarra z Uppsali do hołdu.

 

Austergautland znalazło się w duńsko-saskich kleszczach.

 

Hjorvardr walczył wtedy z chorobą duszy, miotany poczuciem przemijania i troskami rządzenia. Wyjść pomogły mu z tego niewiasty: królowa Asa przestała być już zdatna do uciech łoża, sprawił sobie więc król trzy konkubiny. Jedna z nich urodziła mu syna Eirikra.

 

W siódmym roku swego panowania konung raz pierwszy postanowił wyruszyć na wojenny szlak. Jego ofiarą stał się Thorfinn z Gotlandii, z dawna przecież Gotom przynależnej, a z woli bogów wolnej teraz od wszelkiej zależności. Pierwszy raz Hjorvardr poszedł wtedy wspólnie z pierworodnym na wojnę i ziemia zadrżała pod stopami 2500 wojowników. Gotlandczycy bronili się tylko dwa miesiące. Thorfinn zgiął kark.

 

776.thumb.jpg.f54f5d61c80b1f059762cadf23c55d14.jpg

  • Lubię! 3
  • Uwielbiam 3
Odnośnik do komentarza

Po zwycięstwie nad Gotlandią konung Hjorvardr znowu odłożył miecz, pamiętając, by nie drażnić sąsiednich mocarstw. Nie znaczyło to, że Austergautland się nie powiększał: królewski pierworodny syn Hogne zadbał o to w 776 roku, pokonując rebelianckie księstwo Snorriego Knytlinga, które rok wcześniej oderwało się od Vestergautlandu. Na wiele lat teraz Wschodni Goci miast Asom, służyć zaczęli Wanom.

 

Rok później konungowi urodziła się córka Gyla. Życia nie dała jej królewska małżonka, gdyż Asa cierpiała już wówczas okrutnie w walce z postępującą starością. Ostatecznie umarła w roku 780, rok później zastąpiona przez Edlę, córkę Orma Bezlitosnego, jarla Nordlandu. Minęły trzy wiosny i piękna Edla urodziła trzeciego już królewskiego syna, Frireka.

 

Zajęty rodziną Hjorvardr nadal czuje spoglądał na to, co działo się poza granicami jego dziedziny. Potężny Hroekr duński, konung który zdołał pokonać samego Karola Frankijskiego umarł poraniony okrutnie w 783, walcząc z Sorbami, co podzieliło jego wielkie, północne państwo na dwa królestwa: Danię i Saksonię. Z osłabienia otrząsali się już Zachodni Goci, rządzeni teraz przez młodziutkiego Egilla, który granice ich dociągnął do Oceanu Północnego. Niepokojący był też wzrost znaczenia Halsinglandu na północy i nowego władcy Svithjodu, lennika saskiego Ragnara Lothbroka. Starzejące się ramię Hjorvardra znowu zaczęło szukać broni.

 

20191022012244_1.thumb.jpg.283edb6e09b92e66dde4cc8f4c88903c.jpg

  • Uwielbiam 3
Odnośnik do komentarza

Do wojny jednak nie doszło. Nowy władca Saksonii Thorolf Zły rósł w siłę. Jego rządzący w Danii brat nie był w stanie oprzeć się jego brutalnej ekspansji, podobnie zresztą jak północnoskandynawskie królestwo Halsinglandu. Stworzyło to na północy złowrogie mocarstwo saskie, które coraz bardziej łakomym okiem patrzyło na dziedziny Gotów.

 

Myśli Hjorvardra wypełniały więc troski. Perfidni chrześcijanie knuli w ukrytych leśnych chramach, nie mogąc wybaczyć mu zabijania swoich misjonarzy (dzięki czemu nazywać go zaczęto Hjorvardrem Okrutnym), a wzdłuż granic przechodziły wielotysięczne saskie wojska. Król zaczął szukać pocieszenia w łożu, zarówno z królową, jak i swymi nałożnicami. W dziewiętnastym roku swego panowania napełnił swym nasieniem aż trzy żyzne łona... i skonał, bez włóczni w dłoni.

 

Hogne

Król Austergautland (788-793)

hogne.jpg.8dd8ad38cd0d0607ead31270fff3aa5c.jpg

 

Nowy władca Wschodnich Gotów witany był z okrzykami entuzjazmu. Po pozbawionym bitewnej chwały panowaniu Hjorvardra Okrutnego nadszedł teraz czas władcy, który już nie raz sprawdził się w wojennym rzemiośle. Zaprawdę płynęła w nim wilcza krew Ulfingów! Pokryta bliznami, najprawdziwszymi Runami Thora twarz wzbudzała zaufanie i nadzieję. Hogne był też skaldem i jego pieśni od dawna już powtarzano w hallach południowego Austergautlandu. Teraz poznać je miała również północ.

 

Jego małżonką była Wojsława z Lechowiczów, przybyszka z odległego południa, córka gnieźnieńskiego władyki Siemowita Beztroskiego. Nie było między nimi miłości, ale królowa wypełniała swoje obowiązki: sześć lat już miała ich córka Thordis, a rok wcześniej Hogne cieszyć się mógł z urodzin następcy tronu, Vagne.

 

788.thumb.jpg.3413b011c19434086d731cf8bf7278ae.jpg

  • Lubię! 1
  • Uwielbiam 2
Odnośnik do komentarza

W 788 roku władca saskiego supermocarstwa, Thorolfr Zły został zamordowany. Długi ślad krwi ciągnący się za toporami jego zabójców ciągnął się aż do odległego Thelemarku w południowej części Nordwegu, niedawno podbitego przez wojowników Thorolfra: jego lennik Grimr głośno jednak zaprzeczał. Nieubłagany gavelkind sprawił, że imperium Skjoldungów znowu się rozpadło: koronę Saksonii włożył na swą głowę brat dotychczasowego monarchy Geirr, ziemiami Danów miał zaś rządzić jedyny syn Thorolfra Złego, trzyletni zaledwie Hrorekr.

 

Nikt nie przeczuwał nadciągającej burzy. Hogne pozornie kontynuował pokojowe panowanie swego ojca. Wielkie zasoby swojej skrzyni wydawał na rozbudowę infrastruktury prowincji swojej nowej, królewskiej domeny i wojowie jego drużyny sarkali już na to, że bramy Walhalli dla nich pozostaną zamknięte. W istocie jednak Hogne Hjorvardsson gotował się do wojny. Przez cały rok jego szpiedzy zbierali informacje o potencjale rządzonej przez malca Danii... a był on ciągle nadszarpnięty wojnami w Nordwegu, prowadzonymi jeszcze przez Thorolfra Złego. Hogne poczekał do wiosennych roztopów 789 roku, by wymierzyć cios. 

 

Jego celem była piękna Skania, którą Danowie z dawna już uważali za swoją, ku wielkiemu strapieniu wielu Gotów. Hogne spadł teraz na nią jak jastrząb, który godzinami dotąd kołował nad ofiarą. Nie przeszkodziła mu nielojalność lenników, którzy hardo odmówili uczestnictwa w najeździe: zrobili to zarówno jego bracia przyrodni Eirikr i Frirekr, jak i wódz Gotlandii Oddr. Nic to! Prawie trzy tysiące wikingów spadło na Skanię, a po jej zajęciu również na wyspy duńskie. Po siedmiu zaledwie miesiącach wojennej uciechy, doradcy małego Hrorekra mieli dość: Skania została oddana Austergautlandowi.

 

Rok później grupa bezimiennych berserkerów zadźgała małego Hrorekra Duńskiego. Grimr z Thelemarku ostentacyjnie pogwizdywał. Znaczenie Danii powoli umierało. Nowy władca, Oysteinn, również był małoletni, co wplątało Jutlandię w nową, przewlekłą wojnę domową. Cieszący się z nowych synów Hogne (Hjorvardra i Freyra) znowu uderzył. Tym razem jego celem była wyspa Sjaelland... i Danowie nawet nie próbowali się opierać. W grudniu 793 roku Wschodni Goci cieszyli się z nowego terytorialnego nabytku. Hogne wyprawił z tej okazji wielką ucztę... jego ostatnią ucztę.

 

U szczytu powodzenia dosięgła go trucizna zdrajcy.

 

Eirikr Odkrywca

Król Danii (797-821), król Austergautlandu (793-821), jarl Islandii (804-821), jarl Smalandii (809-821)

eirikr.jpg.3005ce204acaad7e913f122599901adc.jpg

 

 

793.thumb.jpg.9dd538a6c7a5c540e041554504322b49.jpg

 

 

Hjorvardrovi pośmiertnie urodziły się dwie córki, Birgitta i Karin, oraz jeden syn, Haukr. Wszyscy są jeszcze dziećmi, nie odgrywają roli politycznej.

 

 

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Początek panowania nowego króla był trudny.

 

Eirikr, osiemnastoletni syn Hjorvardra Okrutnego i jego nałożnicy Hafrid, postrzegany był dotąd jako nienasycony łowca niewieścich serc; teraz doszły do tego podejrzenia o mord na swoim przyrodnim bracie. Podejrzenia niesłuszne: za trucizną w królewskim winie stał godi Fredrik z Lundu, szaleniec twierdzący, że przemawiają do niego duchy z Niflheimu... ale w plotkach prawda nigdy nie była szczególnie ważna. Eirikr kazał pojmać i powiesić godiego, ale to jedynie podsyciło podejrzenia o zacieranie śladów. Dochodziła do tego coraz większa nienawiść jego małżonki Katariny z Vestergautlandu, nie mogącej wybaczyć mu jego zdrad... Małżeństwo przyniosło królowi na razie jednego tylko syna Feanora i nie zapowiadało się na to, by potomków było więcej.

 

Eirikr postanowił pójść w ślady swojego wojowniczego poprzednika. Już od kilku lat celem ciągłych gockich najazdów była kraina Danów, cierpiąca od walk możnych i chłopskich powstań. Gdy wybuchło kolejne, Eirikr uderzył. Tym razem cel najazdu był ambitniejszy: Eirikr chciał podporządkować sobie całe południowe królestwo. Atak nastąpił w 796 roku, w trzecie lato jego panowania. Król Oysteinn opierał się dziesięć miesięcy, zanim bezradność pchnęła go ku zdjęciu korony i uklęknięciu przed władcą Austergautlandu.

 

Teraz już nowym królem Danów.797.thumb.jpg.5aa12099f4f5d3a020518d1ccccabc44.jpg 

 

 

 

  • Uwielbiam 1
  • Hurra! 1
Odnośnik do komentarza

Nowy król Danów nie przeniósł dworu do Jutlandii, bardziej ufając mroźnej północy Gotów. Skandynawia patrzyła teraz na niego z lękiem przemieszanym z podziwem, odkrywając na nowo zagrożenia płynące z panowania Ulfingów. Obawiając się tworzenia sojuszy odpornych, Eirikr postanowił następne kilka lat poświęcić pokojowi.

 

Oysteinn, poprzedni monarcha Danii, wciąż żył i knuł, zredukowany do roli zwykłego jarla. Należący od niedawna do Wilczych Braci Eirikr postanowił oddać ich konflikt w osąd Odyna. Pojedynek obu władców pozbawił Oysteinna oka... a kilka lat później i życia, gdyż rany zadawane w holmgandze nie goją się szybko. Jedyny syn Skjoldunga Orvar miał jedynie kilka lat, na razie więc przestał zagrażać dominacji Wschodnich Gotów.

 

Prestiż króla, tak wysoki po pojedynku, nadszarpnięty został jednak przez romans jego małżonki Katariny z Valdemarem z Alborga. Butny wódz został uwięziony i wtrącony do ciemnicy, a królowa obdarzona przydomkiem Niewierna. Nie zakończyło to trosk monarchy: kilka miesięcy później Katarina urodziła mu drugiego syna Thorsteinna i Eirikr nie mógł pozbyć się wątpliwości, czy to na pewno był jego syn...

 

A w 804 roku jego śmiali wikingowie nieoczekiwanie poszerzyli granice królestwa.

 

805.thumb.jpg.33de89d0adc821a365009e2cdaabdc9b.jpg

  • Lubię! 2
  • Uwielbiam 1
Odnośnik do komentarza

Trach! Trach! Trach!

750 toporów uderzających w 750 tarcz. 750 gardeł krzyczących miarowo "Hoi!".

Dwa tysiące przerażonych, oswajających się z nową sytuacją chrześcijan, obserwujących rozwartymi szeroko oczami pogańskie dziwowisko.

Szczekające psy. Krzyczące mewy.

Szum nieodległego morza.

Hoi! Hoi! Hoi!

On jeden, idący przez szpaler krzyczących brodaczy z jego osobistej gwardii ku bramom złamanego miasta. Eirikr Odkrywca, król Danii, jarl Vestergautlandu, Smalandii i Islandii, wybraniec Odyna, Wilczy Brat.

Bramy ciężkie, okute czarnym żelazem, błyskające groźnie ćwiekami, z łuszczącą się, złoto-czerwoną farbą na drewnie ustępującą gdzieniegdzie zgorzelom spalenizny. 

Hoi! Hoi!

Eirikr podszedł do bram Jorviku i uderzył w nie młotem. Uderzył raz, mocno, w okucie. Młot zawibrował, odskoczył niechętnie. Uderzył drugi. I trzeci.

York... nie, Jorvik otworzył się przed swym zdobywcą.

Hoi!

 

Jorvik+Northumberland -> Dania, AD811

Odnośnik do komentarza

Bezkrwawe zasiedlenie Islandii przesunęło zainteresowanie Eirikra Odkrywcy na zachód. Panujący nad saskim imperium Geirr Oprawca był zdecydowanie zbyt silny, by próbować się z nim mierzyć, a drugi z sąsiadów, Goci Zachodni, byli dla Danii co najmniej równorzędnym przeciwnikiem. Tymczasem drakkary płynące do Islandii mijały bogate, słabo bronione i beznadziejnie podzielone politycznie wybrzeża Brytanii...

 

Pierwsze ataki spadły na Northumbrię. Rozległe, lecz fatalnie zarządzane północne królestwo zostało w latach 808-818 zaatakowane trzykrotnie, za każdym razem ulegając. Jorvik, Northumberland i Lothian zaskoczyły wikingów swoją zamożnością, więc Eirikr atakował nadal, zresztą nie sam: Orvar Oysteinsson, syn dawnego króla Danów, a obecnie lennik Odkrywcy atakował również, na własną rękę. We krwi i pożodze umarło całe królestwo Wschodnich Anglów, wcielone do duńskiej monarchii jako Norfolk; ucierpiała też Mercja, tracąc Chester i Lincoln. Drakkary płynęły na zachód niemal co rok, za każdym razem wracając zwycięskie. Jedynie w roku 818 odmieniły kierunek: ich łupem padła Sambia nad Bałtykiem, co zapowiadało powrót Hjordrvardssona do spraw lokalnych: Saksonia przeżywała turbulencje po śmierci swego okrutnego władcy i jej podział ośmielił Danów i Gotów do ekspansji również w swoim bezpośrednim sąsiedztwie...

 

 

 

20191102121539_1.jpg

  • Uwielbiam 2
Odnośnik do komentarza
46 minut temu, z0nk napisał:

Na tym etapie chyba trudniej tribali z Irlandii pokonać :D ale z drugiej strony po co ^^ tylko troszkę ta Dania się rozpada na pół świata

 

No ta Brytania to taki tort z bogatymi prowami, aż grzech ich nie zagarniać :) W międzyczasie jeszcze Hull wpadło :)

 

TOTALNIE ROZUMIEM WIKINGÓW.

Bo przecież trzeba jeszcze dodać, że tribale mogą zdobywać graniczne prowy, a wikingowie to jeszcze za "graniczne" uważają wszystkie nadmorskie infideli :D

 

Żyć, nie umierać (jeśliś wikingiem).

Odnośnik do komentarza

W 821 roku Eirikr zdecydował się na atak na królestwo Essexu, by zagarnąć nadmorską prowincję o tej samej nazwie. Atak rozpoczął się zgodnie z planem, ale...

 

Odkrywca od kilku lat chorował na chorobę duszy. Jego myśli wciąż biegły, wciąż goniły kolejne cele. Bogowie nie lubią takiej pychy. Bogowie ją karzą. W grudniu 821 roku jeden z drakkarów płynących ku Albionowi zapłonął jasnym płomieniem, stał się bowiem ostatnim posłaniem króla, którego serce nie wytrzymało ciężaru sukcesu. Żegnano go płacząc, bo do Walhalli odchodził wojownik, jakiego Ulfingowie jeszcze nie widzieli. Chrześcijanie z wygolonymi łbami drżeli na dźwięk jego czystego imienia, królowie Heptarchii truchleli na samą myśl o jego kolejnym rajdzie.

 

Królestwo się podzieliło. Feanor Eiriksson, królewski syn nie mogący pogodzić się z wyborem thingu, który na króla Danów wybrał innego, ogłosił niezależność swojej domeny, którą nazwał Republiką Smalandii. Prócz samej Smalandii przejął on też kontrolę nad Jorvikiem, Hull i Samlandem. W wielu sercach zagościł gniew.

 

 

freyr.jpg.6f35106f7b1a64a806b4f59829e33d75.jpg

Freyr

Król Danii (821-835), jarl Islandii (821-835)

 

Nowym królem Danii został Freyr, najmłodszy syn króla Hognego (co niechętnie przyjęli jego bracia starsi, Vagn Syn Heli z Varendu i Hjorvardr z Jorviku). Miał już 29 lat i dopiero niedawno się ożenił: jego wybranką była Rognhildr z Angrii. Był nieokrzesanym, brutalnym człowiekiem który umiał jednak poświęcić się pracy, co potrafili docenić nawet jego rywale. A od razu miał ich wielu.

 

Freyr musiał dokończyć podbój Essexu, co przyszło mu bez większych problemów. Teraz postanowił zmierzyć się ze swoim kuzynem ze Smalandii. W 822 roku potęga Danii runęła na Republikę, która rozpaczliwie zaczęła szukać sojuszników. Bezlitosny nowy król Danów i Gotów w trakcie wojny doprowadził do skrytobójczej śmierci Feanora, licząc, że w ten sposób zmusi do posłuszeństwa pozostałych lenników, ale republikański sen o wolności zaćmił im umysły. Nowym przywódcą Smalandii został brat Freyra Hjorvardr i zdołał on przeciągnąć wojnę jeszcze o rok. Ostatecznie jednak ugiął kolana, dziedzictwo Eirikra Odkrywcy znowu było w jednych rękach.

 

823.thumb.jpg.686e5993e7717142c14b17c1411b2179.jpg

Odnośnik do komentarza
1 minutę temu, Keith Flint napisał:

a teraz bym napadł jakichś muzułmanów i konewrtował się na islam xD Bo szans na reformacje raczej chyba nie ma?


brakuje mi jeszcze dwóch sanktuariów, ale na razie, póki mogę, chcę być wierny wierze ojców :) Reforma realna tylko jeśli coś złego z Saksonią się stanie, bo trzyma dwa w miarę bliskie moich granic.

Może, jak utuczę się na Anglosasach, to rzucę Saksonii wyzwanie :)

Odnośnik do komentarza
  • 2 tygodnie później...

Kwestia sukcesji w duńskiej monarchii Ulfingów była płynna niczym powierzchnia Wetter. Jarlowie co kilka miesięcy zmieniali swoje decyzje, a od czasu do czasu sprawy rozstrzygane były bardziej bezpośrednio. W 826 roku ostatni z Hjorvardssonów, Haukr, zabił w pojedynku następcę tronu, Ivara (syna innego Hjorvardssona, Frireka, wodza Visty). Freyr patrzył na to pobłażliwie nawet pomimo tego, że miał już syna: w 827 roku urodził się Gandalfr. Król nie słynął z rodzinnego życia, życie pochłaniała mu wojna.

 

W 827 roku brutalny najazd na Northumbrię wydarł jej prowincję Comberland. Kolejny sukces najeźdźców ze Skandynawii uruchomił chrześcijańską reakcję. Rok później Siweard, rosły, obdarzony autorytetem Sas z Northumbrii mieszkający w opanowanym przez Danów zamku Bamborg wzniecił anglosaską rebelię. Buntownik był gorliwym waldensem, a ponieważ ta katolicka herezja zdobywała właśnie mnóstwo zwolenników w północnej Brytanii, pod jego sztandarami pojawiło się wkrótce dziesięć tysięcy drużynników... Już w pierwszym starciu pod Bamborgiem Duńczycy i Goci zostali pobici przez wroga, co przy okazji wykorzystywać zaczął jarl Slaellandu Ovar ze Skjoldungów, podnosząc żądania zmniejszenia władzy królewskiej (z tribal organization high na medium). 

 

Po dwóch latach walk Freyr musiał uznać wyższość Siwearda Wyzwoliciela. Niemal wszystkie brytyjskie prowincje zostały stracone, w duńskich rękach pozostało jedynie Lothian i Dunbar...

  • Uwielbiam 2
Odnośnik do komentarza
  • 2 tygodnie później...

Po tej klęsce Freyr był człowiekiem złamanym. Powszechnie pogardzany, "Człowiek który stracił Anglię" próbował choć w małym stopniu zrekompensować tę katastrofę. W 832 roku udało mu się pokonać słabnącą Northumbrię i wyrwać z jej rąk bogatą prowincję Lindisfarne, w 835 rozpoczął inwazję na południowe królestwo Essex, ale te drobne ruchy nie były w stanie wymazać jarlom z pamięci katastrofy. Jego synowie (coraz liczniejsi, w 835 roku miał ich już trzech, Gandalfra, Feanora i Tulkaiona) nie mieli szans w duńskiej elekcji...

 

Gdy w 835 roku Freyr umarł z niestrawności, szeptano, że król popełnił samobójstwo. Przez kilkanaście dni rozważano, czy jego ciało nie rzucić krukom, zamiast ułożyć je na drakkarze.

 

hrane.jpg.362453b739f477bb3e559b6c944e2d63.jpg

Hrane Sprawiedliwy

Król Danii (835-840), jarl Lothian (835-840)

 

Następcą Freyra nieoczekiwanie obwołano Hranego Frirekssona, pozbawionego tytułów wnuka Hjorvardra Okrutnego. Pozbawiony jakichkolwiek ziem poza prowincją Austergautland nowy król miał być w opinii możnych użyteczną marionetką...

  • Lubię! 1
  • Uwielbiam 1
Odnośnik do komentarza

Wybór Hranego Sprawiedliwego można wytłumaczyć jedynie jego słabą pozycją.

 

W dynastii Ulfingów nie było wielu mniej ważnych od nowego monarchy. Sam Freyr miał trzech synów, ale nawet jeśli uznać, że kładł się na nich cień "Człowieka, który stracił Anglię", to zdecydowanie potężniejszy (i lepiej usytuowany dynastycznie) był Vagne Syn Hel, najstarszy z wnuków Hjorvardra Okrutnego, potężny jarl Varend. Hrane jednak nikomu nie zagrażał i to był jego najważniejszy atut. Wkrótce zresztą po elekcji możni zmusili go do ograniczenia królewskich uprawnień (zmniejszając tribal organization z absolute do high).

 

20191127004745_1.thumb.jpg.aaf761139c1e6b390032627a5fd39928.jpg

 

Hrane w chwili wyboru miał 32 lata. Był bliźniakiem: drugi z nich, Folki, podobnie jak nowy władca Danów i Gotów nie miał dotąd niczego, poza skromnym domem nad Wetter. O tym, jak małe miał dotąd perspektywy nowy król dobrze świadczy fakt, że jego małżonka Sofia była zwykłą chłopką i była poślubiona z miłości. Odpłaciła się za nią trójką dzieci, w tym synem Frirekiem. Był prostym, nieprzywiązującym wagi do majestatu urzędu człowiekiem, który ujmował wszystkich bezpośrednim stosunkiem do sprawiedliwości. Wszystkich, poza Synem Heli oraz Orvarem Ślepym, jarlem Sjaellandu, potomkiem Skjoldungów niegdyś władających Danią... i nadal władających potężną Saksonią.

 

Na początku panowania przyszło mu dokończyć wojnę z Essexem, która zakończyła się sukcesem i wyrwaniem Anglosasom Sussexu. Wychodzący powoli z angielskiego szoku Normanowie żądni byli rewanżu. Anglia, królestwo utworzone przez Siwearda Wyzwoliciela była na razie nie do odzyskania, ciągle jednak można było na mapie znaleźć resztki dawnej Heptarchii. Czymś takim było królestwo Kornwalii, które zaatakowane w 839 roku, po 12 miesiącach musiało oddać Duńczykom zachodnią część swojego terytorium. W tym samym czasie coraz potężniejszy jarl Vagn wyrwał z rąk miejscowych barbarzyńców prowincję Livland nad Bałtykiem. Panowanie Hranego Sprawiedliwego rozwijało się coraz pomyślniej, ale bogowie postanowili je przerwać. W 840 roku straszliwe bóle w klatce piersiowej zakończyły przedwcześnie jego życie.

 

haukr.jpg.b8ac2bf2fad6a6ee05d1fb82fb4749a0.jpg

Haukr

Król Danii (840-842)

  • Lubię! 4
Odnośnik do komentarza

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić obrazków. Dodaj lub załącz obrazki z adresu URL.

Ładowanie
  • Ostatnio przeglądający   0 użytkowników

    • Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.
×
×
  • Dodaj nową pozycję...