Znajdź zawartość

Sytuacja nie jest i nigdy nie była łatwa – nie w tym kraju. Szkocja swoją stolicę ma w Edynburgu, który nie liczy sobie więcej niż 500 tysięcy mieszkańców, ale jeszcze kilkanaście lat temu była bez rządu, a swoje losy uzależniała od królowej Elżbiety oraz jej doradców. W 1999 roku Szkoci wybrali swój parlament i od tej pory sytuacja w kraju się poprawiła, zarówno w sferze społecznej, jak i sportowej. The Tartan Army – taki przydomek nosi reprezentacja Szkocji. Co ciekawe, federacja powstała w 1873 roku i jest jedną z najstarszych na świecie, co niestety nie przekłada się na wyniki. George Peat – prezes SFA jest bardzo zmartwiony, że kolejni selekcjonerzy nie spełniają jego oczekiwań. W latach 1978-1985 trenerem była legenda Celticu – Jock Stein. Przyznam szczerze, że ten człowiek jest moją inspiracją. Pracował w fabryce dywanów, później jako górnik, co oczywiście łączył z grą w piłkę. Człowiek, który poświęcał się cały pracy i rodzinie zmarł w 1985 roku, a trzy lata wcześniej poprowadził drużynę do Mistrzostw Świata w Hiszpanii. Wyniki osiągane na tym turnieju były naprawdę dobre, a z grupy nie udało się wyjść tylko i wyłącznie przez różnicę bramek. Później ostatnie nazwisko, które mam w swoim notesie, jako „inspiracja” – Alex Ferugson. Oczywiście Szkot swoje sukcesy i sławę zawdzięcza Manchesterowi United, ale zdążył przekazać część swojej wiedzy zawodnikom. Później selekcjonerem był Andy Roxburgh, Craig Brown, Berti Vogts oraz Walter Smith. Smith, którego mam zastąpić. Były piłkarz, który większość kariery był związany z Dundee United. Popularnie to Mandarynki, zespół ze Scottish Premier League, ale Walter, który grał jako obrońca nigdy nie wybił się do kadry narodowej. Dopiero w niej rozpoczął pracę jako trener, najpierw juniorów, zespołów U-18, U-21, dopiero później dołączył jako asystent i na koniec jako selekcjoner. 12 lipca 2006 – to ważny dzień w moim krótkim dotychczas życiu. Człowiek, który do tej pory był trenerem zespołów młodzieżowych, a z piłką seniorską miałem roczny epizod w roli trenera/stażysty w drugoligowym Deportivo Alaves, zostałem wybrany selekcjonerem. Gazety trąbiły o tym cały tydzień. Prezes Peat postanowił nieco opóźnić moje powitanie, bowiem musieliśmy uzgodnić, co chcemy zbudować. Rozmowy były burzliwe, bo nasze koncepcje delikatnie się różniły, ale wbrew pozorom dość szybko znaleźliśmy tzw. Złoty środek. - Mike! To jest ciężki kawałek chleba. Musisz podołać, mam nadzieję, że o tym wiesz? – mówił jeszcze przed podpisaniem umowy. - Prezesie, gdyby nie było u mnie chęci, ambicji to nie byłoby mnie w tym miejscu. Chcę mieć to z głowy, podpisujemy ten świstek i budujemy Szkocję od zera! – odpowiedziałem z nadzieją, że w końcu ‘Dżordż” odpuści, bo nie miałem ochoty go dalej słuchać. Ciąg dalszy nastąpi... (Teraz spróbuję rozpracować grę w oknie! )