#38 / Czerwiec 2021, Suchy Róg
Łódka delikatnie zachybotała się pod wpływem fali. Przepływająca poblisko motorówka momentalnie śmignęła dalej, co i rusz wznosząc się nieco do góry. Dwóch z trzech siedzących na łodzi mężczyzn kompletnie się nie wzruszyło tym faktem, ale ten trzeci… ten trzeci tylko pośpiesznym ruchem zakrył usta, zupełnie tak, jakby za chwilę miał z siebie wyrzucić poranny posiłek.
Wraz z Paolo tylko porozumiewawczo wymieniliśmy się spojrzeniami, natomiast facet siedzący po drugiej stronie łódki pokazał błagająco w kierunku lądu.
- Wszystko w porządku, amico?
Dziennikarz z Włoch, którego opalenizna jakby wyblakła pod wpływem co i raz powracających nudności, tylko pokręcił przecząco głową. Uśmiechnąłem się nieznacznie i dałem znak Paolo Terziottiemu, że czas obrać kierunek na ląd.
Jak udało mi się ściągnąć dziennikarza z Włoch nad Polskie Mazury? Cóż, facet zadzwonił, powiedział, że chciałby zrobić większy wywiad, no to zaprosiłem go do Polski. I zapomniałem w sumie o sprawie. Chyba nie doceniłem jednak Giorgio Di Costanziego - tak się nazywał ów dżentelmen - bo facet jakimś cudem dotarł do Suchego Rogu, gdzie właśnie przebywałem na urlopie. Z rozmowy później wyniknęło, że Pan Di Costanzi okazał się dalszym znajomym Paolo Terziottiego, i dzięki temu przyjazd dziennikarza z Włoch do Polski stał się faktem.
Zacumowaliśmy niedaleko przystani “Zielona Zatoka”, gdzie podawali najlepszego sandacza w okolicy. I to nie było, że podobno najlepszy sandacz. On naprawdę był najlepszy. I mieli do tego piwo, jasne i pełne. Dużo piwa.
***
- Trenerze, wiem już, że chce Pan zdecydowanie ograniczyć liczbę zawodników wypożyczonych do Klubu. Wiem też, że chciałby Pan ściągnąć do Vicenzy jakieś duże nazwisko…
- Nie do końca, Giorgio - przerwałem. - Nie chodzi tylko o to, żeby to było duże nazwisko, jak to powiedziałeś. Chodzi o to, żeby przyszedł do klubu piłkarz, który porwie kibiców swoją grą, a jego nazwisko będzie na tyle rozpoznawalne, żeby kibice poczuli, że Klub mierzy wysoko. Rozumiesz teraz?
Włoch tylko pokiwał potakująco, kontynuując swój wywód:
- Jest także plan, aby Klub przeszedł prawdziwą transformację. Wspomniał Pan o, cytuję: “restrukturyzacji Pionu Skautingu” a także “zbudowaniu na nowo systemu szkolenia młodzieży w oparciu o dotychczasową wiedzę, przy udziale wykwalifikowanego personelu”. Nic nie pomyliłem, prawda?
- Nieeee, zapisałeś to bardzo dokładnie - wyszczerzyłem się do Di Costanziego.
- A gdyby mógłby Pan mi tak po ludzku, wytłumaczyć, co się za tym kryje… - nieśmiało zagaił Giorgio.
- Słuchaj - rozpocząłem. - Plan jest taki, by skautingowo mieć Serie B przeskautowane od A do Z. W mojej opinii są tam zawodnicy, którzy spokojnie poradzą sobie ligę wyżej. Podobnie zresztą z Serie C, a także wszystkimi juniorskimi rozgrywkami w kraju. Zanim zaczniemy szukać po całej Europie, mamy znać każdy talent który pojawi się we Włoszech. Rozumiesz?
- Wydaje mi się, że tak - odpowiedział Di Costanzi.
- Do tego potrzeba czasu, ale właśnie to jest kluczem do przyszłości Vicenzy. Ja kiedyś odejdę, Paolo też - spojrzałem na mojego przyjaciela, który wpatrywał się w kufel z piwem - ale Klub zostanie tu na długo, długo po nas. I naszą rolą jest, żeby zbudować w nim solidne fundamenty na przyszłość.
Dziennikarz kiwnął głową z uznaniem, przechylił butelkę Specjala i nawet się przy tym nie skrzywił. Po którymś z kolei się przyzwyczaił. Swój chłop.
- Czego Panu życzyć w nowym sezonie?
- Przede wszystkim braku kontuzji. No i szczęścia do smutnych Panów z VARu.
Giorgio był wyraźnie zakłopotany moją odpowiedzią.
- Ale…? Jak to, szczęścia? Nie cieszy się Pan, że nareszcie w rozgrywkach, w który uczestniczy Pański klub, będzie stosowana wideo-weryfikacja?
- Co mogę powiedzieć… Z Pucharu Włoch już nas wyrzucili sędziowie i to nawet pomimo tego, że ekipa VAR obsługiwała te spotkanie. Nie dziw się więc, że nie pałam miłością do tego systemu. A z całą resztą… Z całą resztą sobie jakoś poradzimy - odpowiedziałem.
Girogio Di Costanzi wyłączył dyktafon, odłożył swoje notatki, zupełnie tak, jakby chciał przekazać: uff, skończyliśmy ten wywiad. Ale coś mu jeszcze nie dawało spokoju...
- Czym Pan wraca do Włoch? - zagadnął.
- Przede wszystkim, Giorgio, wracam to ja do Polski. Tu jest mój dom.
Spojrzałem na niego, pociągnąłem duży haust piwa, zrobiłem może nieco przydługą pauzę, i dopowiedziałem.
- A do Włoch pojadę pociągiem. Jak zawsze.
.png)
