Skocz do zawartości

Czeski film


Feanor

Rekomendowane odpowiedzi

Ademar II marzył o inwazji na wyspy brytyjskie. To marzenie okazało się być niespełnialne: pomimo heroicznych wysiłków, jego skrybom nie udało się stworzyć jakiegoś logicznego dokumentu uzasadniającego inkorporację Anglii czy innej Szkocji. Ostatecznie więc cesarz ograniczył się do małych wojen z Brytanią, w których wypchnięto synów Albionu z Ołomuńca i Opola.

Po śmierci Bony II, Ademar wziął sobie drugą żonę. Tym razem jego wybranką była hrabianka Forez Aurengarde. Motywy imperatora były oczywiste: akwitańskie Forez graniczyło z lechickimi włościami w Andegawenii, więc małżeństwo to rokowało bezkrwawym nabytkiem terytorialnym. Poza tym, sędziwy już władca spłodził z nią kolejnego, piątego już syna (Ademara). Forez było teraz jedynym sojusznikiem Hradczan, gdyż Austrazja zdecydowała się zerwać wieloletni alians...

W 1122 roku Ademar Sprawiedliwy ruszył na ostatnią już w swoim życiu wojnę. Ofiarą była tym razem Francja... a raczej pięcioprowincyjny kadłubek, który nosił tę nazwę. Na kilka dni przed końcem tej wojny najwybitniejszy Przemyślida w historii zmarł, zostawiając po sobie trzecie co do wielkości imperium na świecie. Pół wieku chwały.

 

LITOLD ŚWIĘTY

Cesarz Wielkiej Lechii 1123-1131

Król Andaluzji 1123

Król Polski 1098-1123

Król Pomorza 1123-1131

Król Portugalii 1123-1131

Król Bretonii 1101-1123

Król Czech 1123-1131

Król Wielkich Moraw 1123-1131

Król Nawarry 1127-1131

Król Leon 1130-1131

Książę Czech 1123-1131

Książę Austrii 1123-1131

Książę Małopolski 1101-1123

Książę Toledo 1123-1131

Książę Witebska 1123

Książę Pomeralii 1119-1127

Książę Andegawenii 1123

Książę Śląska 1123-1131

 

kv2ivkO.jpg

  • Lubię! 1
  • Dzięki! 1
Odnośnik do komentarza
8 minut temu, Profesor napisał:

Czy aby nie czas na żądanie eksterytorialnego korytarza przez Austrazję?

 

No powoli tak, tym bardziej, że zaczęli bawić się w politykę godnościową i sami zerwali sojusz. Ale na razie Litold musi zająć się rzeczami przyziemniejszymi, bo przejęcie władzy budzi nadzieje różnych hien. 

  • Lubię! 1
Odnośnik do komentarza

Nowy imperator był mądrym, oczytanym człowiekiem... który nie zapowiadał się na dobrego władcę. Litold Święty nie od parady nosił swój przydomek: myśl o zbawieniu duszy dominowała nad całym jego światopoglądem. Nie była to prosta, ludowa pobożność: cesarz miał sporą bibliotekę pełną tytułów Ojców Kościoła, uwielbiał bowiem teologiczne dyskursy i dociekania ścieżek którymi szły myśli Pana. Nie był błyskotliwym dowódcą ani utalentowanym retorem, jego zdolności organizacyjne też stały na zaledwie przyzwoitym poziomie... ale nie cechował się bynajmniej indolencją. Ostatecznie do roli władcy wdrażał się już od 25 lat, tyle czasu już bowiem minęło od momentu, gdy Ademar II powierzył mu polską koronę.

Niewątpliwie wadą cesarza był brak rozumienia prawdziwych intencji otaczających go ludzi. Zbyt mało było w nim na to zgorzknienia i cynizmu. Nie dostrzegał więc najwyraźniej niebezpieczeństw, które czyhały na bezpieczeństwo jego imperium. Najważniejszym chyba był jego brat Feanor Gruby, dotąd nie uposażony w żaden tytuł ziemski. Litold nie dostrzegał trawiącej go ambicji i nienawiści do innych potomków Ademara Sprawiedliwego, nienawiści wywodzącej się z jego odsunięcia od dziedziczenia po wielkim ojcu. Nowy władca Lechii przy okazji reorganizacji państwa po objęciu cesarskiej władzy dał mu we władanie księstwo małopolskie. Szybko za to zapłaci.

Świątobliwość Litolda sprawiła, że wywodząca się z Badenii Wulfwynn, jego urodziwa małżonka, dała mu jedynie dwójkę dzieci, dwóch synów: Rościsława i Andrzeja. Ten pierwszy doszedł już do wieku sprawnego i obdarowany został hojnie niemal od razu po ojcowskiej intronizacji: otrzymał od niego koronę Polski, Pomorza i Andaluzji i Bretonii. Ten potężny zespół domen miał zapewnić mu łatwe dziedziczenie w wypadku śmierci ojca. Andrzej, jego młodszy brat, miał wtedy zaledwie dwa lata i wychowywał się u boku ojca. 

Początek panowania nowego władcy był dla niego brutalnym otrzeźwieniem.

Poza szybko zakończoną wojną z Francją (która stała się kolejną lenną koroną Wielkiej Lechii, pomimo dramatycznego oporu króla Alana Mądrego) cesarstwo odziedziczyło jeszcze nową wojnę z Brytanią, którą zaczął sam Litold jeszcze jako jedynie król Polski. Celem był Górny Śląsk, ostatnia prowincja brytyjska stanowiąca enklawę wewnątrz imperium Przemyślidów. Nowy władca Albionu, wywodzący się ze Szkocji Dawid, okazał się być twardym przeciwnikiem i dopiero masywna inwazja na Wyspy zaczęła kruszyć jego opór. Litold kontynuował wojnę nawet pomimo osobistego dramatu: zaledwie po pięciu miesiącach panowania, król Rościsław II został zamordowany w zamachu. Sprawców nie ujęto. Śmierć syna wprawiła cesarza w rozpacz, którą okiełznał surową pokutą. Nie wiedział, nawet nie starał się domyślać, kto stał za zamachem. Poszlaki wskazujące na jego grubego brata odrzucił jako niedorzeczne.

Korony Rościsława II przekazane zostały teraz małoletniemu Andrzejowi. Nie na długo. Korzystając z tego, że Litolda zajęło odpieranie najazdu fanatyków religijnych z Litwy, Feanor Gruby uzurpował sobie tron Andaluzji i rozpoczął wojnę o pozostałe trony swego bratanka. Nie odważył się przy tym na otwartą rebelię wobec cesarza: oficjalnie nadal uważał się za jego lennika. Litold Święty bezczynnie więc obserwował wojnę pomiędzy Feanorem a baronami wiernymi Andrzejowi... wojnę, którą ostatecznie Feanor jednak przegrał. Andaluzja pozostała jednak w jego rękach. Gdy kilka lat później umarł na raka, cesarz osobiście uczestniczył w kilku mszach za jego duszę. Iberyjskie królestwo odziedziczyła córka Feanora Przybysława.

Świat drżał przed Lechią. Europę oplotła sieć sojuszy obronnych przed jej ewentualną agresją. Litoldowi to chyba odpowiadało: nie miał umiłowania do wojennego rzemiosła, mógł więc zająć się fundowaniem kościołów i powstrzymywaniem państwa przed rozpadem. Cesarstwo i tak się rozrastało, dzięki agresywności jego feudałów: w ten sposób doszło na przykład do aneksji Gibraltaru. Korzystne dla Wielkiej Lechii zmiany zachodziły też na świecie. Bizantyjska potęga znowu się zdestabilizowała po tym, jak nowy bazileus Gabriel II na chwilę wrócił do prawosławia. Najważniejszym politycznym tąpnięciem była jednak katastrofa imperium Abbasydów, które podzieliło się na kilka zwalczających się sułtanatów. W 1128 roku postanowił wykorzystać to papież Leon VII, ogłaszając IV krucjatę. Tym razem jej celem był sułtanat Jamidów, który usadowił się w hiszpańskim Leonie.

Gdy Litold zgłosił akcesję do wojny świętej, nie zgłosił się do niej już nikt inny.

Litold wystarczył. W 1230 roku większość Leonu włączona została do Wielkiej Lechii. Przy okazji cesarz proklamował powstanie królestwa Nawarry, który to tytuł na razie zostawił dla siebie.

 

GWrZ5J3.jpg

  • Lubię! 3
Odnośnik do komentarza

Litold Święty nie zadowolił się Nawarrą: w efekcie triumfu nad niewiernymi wykreował też królestwo Leonu, co uświetniono wystawną koronacją. Kilka tygodni później umarł.

 

ANDRZEJ CHWALEBNY

Cesarz Wielkiej Lechii 1131-1160

Król Czech 1131-1160

Król Portugalii 1131-1160

Król Bretonii 1123-1160

Król Leon 1131-1160

Król Polski 1131

Król Pomorza 1131

Król Nawarry 1131

Król Litwy 1138-1160

Król Andaluzji 1139-1160

Książę Czech 1131-1160

Książę Austrii 1131-1160

Książę Toledo 1131-1160

Książę Leon 1138-1160

Książę Prus 1140-1160

Książę Smoleńska 1147-1152

Książę Orleanu 1158

 

Cesarza zabiła czarna ospa. Do końca nie chciał zamknąć bram praskiego zamku, chcąc czynić dobroczynność wśród ludu. W efekcie na tronie Wielkiej Lechii po raz drugi już w jej historii zasiadł niepełnoletni chłopiec. Andrzej miał tylko 10 lat, od roku już jednak był w związku narzeczeńskim z dopiero co urodzoną królową Sardynii Antonellą. Regencję w cesarstwie przejął książę Akwitanii Klemens II

Ze względu na oczywistą bezdzietność imperatora, nowym następcą tronu został najstarszy z jego trzech żyjących jeszcze stryjów: książę Tulkaion Gruby. Teraz otrzymał od małoletniego bratanka koronę Polski i Pomorza, co wzmocniło jeszcze jego absolutną lojalność wobec tronu. Nowo utworzony tron Nawarry przekazany został stryjowi młodszemu, Michałowi (trzeci stryj, Ademar, nadal był niepełnoletni). Sprawy skomplikowały się już rok później: Tulkaion zmarł, w związku z czym niepełnoletni cesarz miał teraz niepełnoletniego następcę, najstarszego syna Tulkaiona o imieniu Konrad.

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Regencję objął niespodziewanie Abd Rahman, dziwy self-made man z Andaluzji z muzułmańskimi korzeniami, który Andrzeja w pewnym momencie próbował skierować ku... Romuvie. To nie był dobry okres dla imperium. Brak wyraźnej kontroli nad wasalami doprowadził do pierwszej potężnej straty terytorialnej od ponurych lat panowania Wojciecha i Detricha: korzystając z tego, iż korona bawarska była elekcyjna, zgarnął ją dla siebie Khayghalagh Oprawca, król Pannonii. Zrobił to pokojowo, dzięki umiejętnemu przejmowaniu elektorskich głosów. Awarowie stali się kieszonkowym mocarstwem. Prócz samej Bawarii, przejęli dzięki tej akcji kilka innych lechickich prowincji: Leon, Domażlice, Boleslaw i Maine....

 

6wamcjQ.jpg

 

Co ciekawe, już wkrótce Pannonia uznała za swego suzerena konstantynopolitańskiego bazyleusa. W połączeniu z faktem, że zrobiła to też Norwegia, grecki moloch niemal całkowicie otoczył Wielką Lechię mackami swych granic.

Następcą tronu Lechii stał się stryj cesarza, Tulkaion II Gruby (którego regencja desygnowała na nowego króla Pomorza i Polski). Nie był to dla Andrzeja zły scenariusz, gdyż Tulkaion miał słabość do bratanka... ale już rok później stryj zmarł i nowym dziedzicem imperium stał się najstarszy syn Tulkaiona (miał ich aż czterech), Konrad. A Konrad był niezrównoważonym, głupim brutalem marzącym o szybkiej drodze do purpury po trupie Andrzeja. Szybko znalazł wspólników w tych knowaniach: najpotężniejszym z nich był król Francji Mateusz, dążący do osłabienia wpływów cesarza wobec Rady Imperium, aczkolwiek byli i inni: Jahaffidzi marzący o odzyskaniu panowania nad Andaluzją, księżna pruska Perchta Niewierna czy Przemyślida Lible Czarny, książę Badajoz i Moraw, który tak bardzo zaprzyjaźnił się z Jahaffidami, że zaczął chodzić w turbanie a synowi dał na imię Ibrahim.

Miał też na szczęście młodociany cesarz i zwolenników. Najważniejszym z nich był Michał Wielki, kolejny z jego stryjów, któremu Andrzej oddał koronę Nawarry. Pomimo szczupłości swej domeny (była nią jedynie baronia Ademarhrad, stworzona jeszcze przez Ademara II w okolicach Witebska) zdołał pokonać on w feudalnej wojnie królową Andaluzji Przybysławę i odebrać jej ten tron. Przybysława sprzyjała opozycji, więc to zwycięstwo było dla ciągle nieletniego Andrzeja bardzo cenne. Niestety, Michał zdołał sobie wydrzeć ten tytuł już dwa miesiące później, a uzurpatorem był... Amr z Jahaffidów, kasztelan La Manchy i Kłajpedy. Będzie to miało ponure konsekwencje: frakcja opozycyjna doszła do 175% siły i zagroziła dochodzącemu właśnie do wieku sprawnego cesarzowi wojną, jeśli nie zrezygnuje z prawa do wypowiadania wojny na rzecz Rady. Andrzej ustąpił...

W 1137 roku dorosły już Andrzej ruszył na swą pierwszą wojnę. Pannonia nie była wtedy jeszcze zwasalizowana przez Bizancjum, a w dodatku Khayghalagh nierozsądnie nie wszedł do ogólnochrześcijańskiego paktu obronnego wobec Lechii, więc cesarz postanowił rewindykować choć część utraconej kilka lat wcześniej Bawarii. Już w 1138 roku wojna była skończona i do lechickiej macierzy wróciły Wiedeń i Styria. Rok później młody imperator odniósł jeszcze większy sukces: udało mu się uzurpować koronę Andaluzji, odbierając ją wściekłemu Amrowi.

Osiem następnych lat upłynęło Andrzejowi na przyczajeniu się w oczekiwaniu na zaniknięcie europejskich obaw przed lechickim ekspansjonizmem (jak na razie threat spadł do 25%). Wydając pieniądze na kolejne usprawnienia w swojej domenie, cesarz uważnie obserwował zagranicę. A działo się tam sporo. Tyrania cesarza Gabriela Czarnego sprawiła, że Bizancjum otrzymało wreszcie potężny cios: po wieloletniej wojnie domowej od Wschodniego Rzymu odpadły Włochy, Gruzja i Trapezunt....

5CIYhQJ.jpg

  • Lubię! 3
Odnośnik do komentarza
7 godzin temu, Feanor napisał:

Co ciekawe, już wkrótce Pannonia uznała za swego suzerena konstantynopolitańskiego bazyleusa. W połączeniu z faktem, że zrobiła to też Norwegia, grecki moloch niemal całkowicie otoczył Wielką Lechię mackami swych granic.

Ja już to chyba mówiłem (jestem na pierwszym screenie, nie patrzę na drugiego!!!!!), ale to Bizancjum :wub:

 

 

Odnośnik do komentarza

Andrzej miał wyraźnego pecha w życiu rodzinnym. Pierwszy cios spadł na niego w 1145 roku, gdy na kilka miesięcy przed ślubem zmarła jego narzeczona, księżna Antonella. W 1147 roku wziął ślub z księżną Albanii (tej kaukaskiej) Zoe... by owdowieć dwa lata później. Dopiero jego trzecia wybranka, jednonogo księżna Gelre Blanceflore okazała się bardziej żywotna. Co więcej, w 1155 roku urodziła mu upragnionego syna Michała (ku wyraźnemu rozdrażnieniu dotychczasowego następcy tronu, Konrada Pomorskiego). Co miłe, trzy hrabstwa jej księstwa stały się przy okazji dziedzictwem tegoż Michała (dotąd Gelre należało do Austrazji).

Rok śmierci cesarzowej Zoe (1149) był dla Lechii zdecydowanie rokiem strasznym. Od razu na jego początku wybuchła ogromna Rebelia Jahhafidzka, w której książę Sewilli i Prowansji Fadl II rzucił wyzwanie cesarzowi (jej stawką była korona Andaluzji). Wróg zgromadził ponad trzydzieści tysięcy wojowników, dołączyli do niego zawodowi opozycjoniści w rodzaju Lible Czarnego i Andrzej zmuszony był użyć najemniczego zaciągu (a koronowani Przemyślidzi nie robili tego już od setek lat). Błyskawicznie wydrenowało to lechicki skarbiec, imperium zaciągnęło więc dług u żydowskich lichwiarzy... po czym wygnało ich ze swych granic. Dało to łącznie 1400 dukatów szybkiego dochodu.

Nie był to koniec nieszczęść. Gdy czeskie kohorty przekraczały Pireneje, wojnę Wielkiej Lechii wypowiedziało Cesarstwo Brytanii. Dawid Wielki zamarzył o rewindykacji Sandomierza... Andrzej zdecydował, że nie jest w stanie walczyć na dwa fronty i na razie zignorował małopolski front. W Andaluzji doszło do prawdziwego zderzenia potęg.

wbou3gY.jpg?1

Do kolosalnej konfrontacji w La Manchy dołączyły oczywiście również korpus wroga z Toledo i posiłki czeskie z Sorii. Ostatecznie wygrali lojaliści, choć walczyli już na resztkach swojego morale. Szala zwycięstwa przechyliła się na cesarską stronę (warscore 47%) i Fadl II zgodził się na biały pokój. Andrzej nie zamierzał dobijać pobitego wroga: uznał, że być może zdąży jeszcze odeprzeć brytyjską inwazję w polskich kasztelaniach swego imperium. Dwie ogromne eskadry floty lechickiej przerzuciły jego oddziały na bałtyckie wody. W ostatniej chwili... (warscore... -99%)

DURklhb.jpg

Roty Dawida Wielkiego zostały pokonane. Cesarstwo ocalone. Nigdy jeszcze Przemyślidzi nie osiągnęli takiego zwycięstwa. Kropką nad i było zamordowanie przez cesarskich asasynów Fadla II, któremu nie została wybaczona rebelia...

W 1156 roku wybuchł jeszcze jeden bunt. Znowu w Andaluzji. Tym razem do walki stanął przemyślidzki Jirik Sprawiedliwy, książę Portucale. W ramach tłumienia powstania doszło do najkrwawszej bitwy średniowiecza:

RzsalP8.jpg?1

Po tej rzezi bunt samoczynnie wygasł. Rok później Andrzej odparł jeszcze kabaretową świętą wojnę wypowiedzianą mu przez Synów Perkunasa i mógł zacząć cieszyć się swym nowym przydomkiem: Andrzej Chwalebny.

  • Lubię! 1
  • Uwielbiam 2
Odnośnik do komentarza

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić obrazków. Dodaj lub załącz obrazki z adresu URL.

Ładowanie
  • Ostatnio przeglądający   0 użytkowników

    • Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.
×
×
  • Dodaj nową pozycję...