Skocz do zawartości

Czeski film


Feanor

Rekomendowane odpowiedzi

Ademar Błogosławiony, najwybitniejszy chyba Przemyślida w historii, pierwszy imperator Wielkiej Lechii, tron cesarski osiągnął niemal w ostatniej chwili. Zdążył jeszcze wyrwać Awarom pannońskim kasztelanię Prespork, by w 1045 roku, trzy lata po stworzeniu cesarstwa, umrzeć naturalną, spokojną śmiercią w wieku 58 lat.

 

TULKAION OKRUTNY

Cesarz Wielkiej Lechii 1045-1069

Król Czech (jako Tulkaion II) 1045-1069

Król Pomorza 1045-1069

Król Wielkich Moraw 1045-1069

Król Bretanii 1045-1069

Książę Czech (jako Tulkaion II) 1045-1069

Książę Wielkopolski 1045-1051

Książę Ferrary 1045-1069

Książę Saksonii 1045-1069

Książę Pomeralii 1045-1069

Książę Brandenburgii 1045-1051

Książę Miśni 1045-1051

Książę Austrii 1051-1069

Książę Prus 1067-1069

 

 

 

Spójrzmy na sytuację dynastii u zarania nowego imperium.

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 18.11.2017 o 13:20, Feanor napisał:

Na początek gałąź senioralna:

 

W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

* Rościsławowice; wywodzili się od Rościsława Straszliwego, jednego z dwóch synów króla Niezamysła II Półrękiego. Byli obiektywnie najstarszą linią Przemyślidów, co budziło w ich sercach rozgoryczenie spowodowane odsunięciem ich od dziedziczenia (a decyzję tę podjął ich własny ojciec). Aktualnym seniorem rodu był Wojciech (wnuk Rościsława), kanclerz hrabstwa Anhalt, gdzie służył starszemu ze swych dwóch synów, hrabiemu Anhalt Jirikowi. Jirik był przebiegłym i brawurowym jednocześnie dwudziestolatkiem, który był przekonany, że Hradczany były w jego zasięgu. Do linii należał też jego młodszy brat Zygmunt.

 

Cóż, Jirik dokonywał złych wyborów politycznych. Gdy zginął podczas Buntu Sobiesława przeciw królowi Detrichowi, linia straciła panowanie nad Anhalt. Obecnie jedynym jej przedstawicielem jest bratanek Jirika Albert, który musi zadowalać się baronią Zerbst w tymże Anhalt.

 

Albert z Zerbst przeżył, zmarła tylko jedna z jego córek. Niestety, pomimo 44 lat nadal nie doczekał się syna.

 

W 986 roku Albert zmarł na przeziębienie, kończąc historię linii Rościsławowiców.

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 18.11.2017 o 13:20, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Feanorydzi; wywodzili się od Feanora, młodszego syna króla Niezamysła II Półrękiego. Feanor stanowił pierwszą przemyślidzką próbę wejścia w politykę lombardzką: ożenił się z tamtejszą królową Adalbergą Młodą. Niestety, kilka lat później wewnętrzna opozycja pozbawiła jej tronu i zamiast włoskiej korony Feanorydom przyszło zadowolić się tamtejszymi hrabstwami. Aktualnym seniorem był Feanor z Cremony, hrabia tego miasta i małżonek diuszessy Ferrary. Feanor miał brata Agelmunda, hrabiego Rijeki, którego szczerze nienawidził. Obaj niemal zapomnieli już o swch czeskich korzeniach, podobnie zresztą jak ich potomkowie (Feanor spłodził Odoakra, Feanora i Donnolo, Odoaker też miał już syna, Anfrida).

 

Dwaj bracia nienawidzili się tak bardzo, że ostatecznie doszło między nimi do wojny, którą wygrał Feanor. Agelmundowi zostało jedynie biskupstwo Rawenny... Po śmierci Feanora jego ziemie podzielone zostały między synów (Odoakra i Donnolo), ale obecnie doszło do ich ponownej unifikacji. Córka Donnola Marozja wyszła po prostu za mąż za... wnuka Odoakra! Noszącego zresztą to samo imię. W dodatku jest to małżeństwo matrylinearne... W jej rękach jest obecnie Ferrara (księstwo) i Rawenna. Kazirodcze małżeństwo ma dwóch synów, Odoakra i Waldchisa. 

Do Feanorydów należą jeszcze dwaj Ansfridowie (ojciec i syn), starszy z nich to brat Odoakra, małżonka bezkompromisowej Marozji.

Co ciekawe, do tej linii należało jeszcze hrabstwo Bolonii, ale wymknęło się ono im z rąk... na rzecz innej linii Przemyślidów :)

 

Marozja zmarła od razu na początku epidemii, we wrześniu 975 roku. To wtedy w granicach Czech znalazły się jej prowincje. Tydzień później zmarł jej najmłodszy syn, Taso. Odoaker przeżył matkę o 4 lata, ale powodem jego śmierci nie była dżuma: zginął na rozkaz swej młodszej siostry, Ereleuwy. Waldchis zmarł już normalnie, z powodu dżumy w 972 roku. Apokalipsę przeżył jeden syn Marozji, Anzelm. Ten porzucił Włochy i wrócił do ojczyzny przodków. Żyje obecnie nadal zamknięty w meklemburskim zamku swego nowego seniora, Heralta. Żyje również Odoaker, ich ojciec, również Przemyślida z Feanorydów. Wdowiec po Marozji próbuje teraz wykorzystać totalny chaos, jaki wybuchł na włoskim półwyspie po Czarnej Śmierci. Przestała tam istnieć Lombardia. Na chwilę zastąpiło ją Królestwo Sardynii I Korsyki... ale obecnie większość Italii zajęta została przez Bizancjum. W resztkach Sardynii I Korsyki trwa wojna domowa, w której o tron wystąpił właśnie Odoaker...

Z dwóch Ansfridów, ojciec zmarł na dżumę w 977 roku. Syn wyjechał na Pomorze i jest obecnie na dworze meklemburskim.

 

Anzelm, syn Odoakra i wielkiej Marozji dobrze wyszedł na powrocie z Włoch. Zanim umarł w 1025 roku został kasztelanem Słupska oraz dochował się dwóch synów, Radgisa Odoakra. Niestety, Słupsk nie ostał się w rękach linii: po śmierci Radgisa w 1033 roku (zmarł na depresję) kasztelania przeszła w inne ręce. Zarówno syn Radgisa Sławibor jak i syn Odoakra Kol nie mają obecnie żadnych tytułów (Odoaker służy cesarzowi jako dowódca).

Ich pradziadek Odoaker nie uzyskał włoskiego tronu, ale przed śmiercią w 1002 roku zdążył jeszcze spłodzić syna Ariberta, któremu udało się zostać hrabią Gryzonii. Jego syn o tym samym imieniu nadal żyje. Aribert Młodszy nie został hrabią Gryzonii, ta bowiem przypadła innemu Przemyślidzie, dzięki małżeństwu jednak wszedł w posiadanie hrabstwa Annaby. Gryzonia trafiła się za to jego synowi, Maginulfowi.

Boczna linia Ansfridów osiadła w Treviso. Ansfrid Młodszy zginął w 1018 roku i zostawił jedynie dziewczynkę... która wyszła za Przemyślidę z innej linii.

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 18.11.2017 o 13:20, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Linia lombardzka; wywodzi się ona od młodszego brata króla Hanusa, Kunika, przez krótką chwilę króla Pomorza (zanim stracił ten tytuł na rzecz Wojciecha Apostoła). Unisław III (jego ojciec) znalazł mu żonę w Lombardii, stała się nią królowa tego państwa, Rotruda Niewierna. Kunik więc może i stracił koronę pomorską, jego jedyny syn jednak został po śmierci matki królem Lombardii. Sławomir Diabeł (bo tak nazwali go jego poddani) na początku drugiej dekady X wieku nadal tam rządził, krwią i żelazem wymuszając posłuszeństwo u kłótliwych poddanych. Co niebezpieczne, był on następcą swego ojca, księcia Pomorza... więc po śmierci Kunika kilka hrabstw mogło odpaść na rzecz apenińskiej monarchii. Do linii należą też synowie Sławomira: Taso, Unulf i Radwald.

 

Diabeł nie żyje. Pod koniec swego krwawego żywota Sławomir stracił zresztą lombardzki tron, zostając z księstwem Lombardii, temem bośniackim (gdyż lombardzka Bośnia została podbita przez Bizancjum) i hrabstwem Ramy w tejże Bośni. Z jego pięciu synów żyje już tylko Unulf, baron Voghery niedaleko Pawii (Unulf ma też syna o tym samym imieniu). Najstarszy syn Diabła (Taso) dochował się jedynie córki Theuderady, która jest pierwszą potomkinią Kunika Nieudolego od dziesięcioleci, która zainteresowała się polityką dawnej, czeskiej ojczyzny. Owa strategissa Bośni i hrabianka Ramy weszła w matrylinearny związek z hrabią gnieźnieńskim Tobiaszem Sprawiedliwym, aczkolwiek jej wyraźny homoseksualizm źle wróży temu małżeństwu.

Do linii lombardzkiej należą jeszcze wnukowie Diabła od dwóch innych synów, wszyscy bez tytułów: Waifar i Audoin.

 

Theuderada zmarła już w sierpniu 975 roku, jako jedna z pierwszych ofiar dżumy w swoim temie. Pomimo swej orientacji seksualnej zdołała w końcu wraz z Tobiaszem Sprawiedliwym spłodzić dwóch synów, z których Saxo jest obecnie strategiem Bośni, Vacho zaś jest jego urzędnikiem (ze zdiagnozowanym nowotworem). Theuderada przed śmiercią zdążyła jeszcze dwukrotnie wyjść za mąż, w tym za jednego z Przemyślidów (Wojciecha, o którym później).

Waifar dorobił się hrabstwa Gryzonii, zanim bezpotomnie zmarł na dżumę w 979 roku. Audoin z kolei związał się z monarchią chorwacką i korzystając z jej sukcesów krucjatowych został hrabią Tunisu.

Unulf, baron Voghery nie dożył Plagi. Przeżył ją za to jego syn i imiennik, który obecnie ma w swym ręku zamek. Co ciekawe, jego syn Hanus mówi raczej po czesku, nie włosku.

 

Saxo został ostatecznie księciem Bośni jako lennik królowej Włoch Gudeliwy Nieudolnej po jej udanym oderwaniu się od Bizancjum. Księstwo odziedziczył jego starszy syn Saxo II, a młodszy Wido został jego kanclerzem. Obecnie księciem Bośni (należącej już nie do Włoch a do Chorwacji) jest Saxo III, syn Saxa II (a Wido nadal kieruje pracami jego kancelarii).

Vacho żył z nowotworem jeszcze 40 lat, zanim zmarł w 1019 roku... jako kasztelan Słupska (to po jego śmierci Słupsk odziedziczył Anzelm z Feanorydów). Po śmierci jego dwóch synów (Hilmagisa i Zotta) to odgałęzienie Lombardczyków jednak wymarło.

Hanus z Voghery został zamordowany w 995 roku na rozkaz hrabiego Tunisu. Zostawił po sobie jedynie córkę.

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 18.11.2017 o 13:20, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Strachwkasowicze; linia wywodząca się od Strachkwasa Sprawiedliwego, młodszego brata Unisława II Odpychającego, uznanego medyka i wielkiego księcia Brandenburgii. Dzielą się na gałąź hradecką i brandenburską. Ta pierwsza seniora ma w pozbawionym obecnie tytułu Bolesławie; należy też do niej jego bratanek, burmistrz Hradca Strachkwas. Linia brandenburska seniora ma w niezbyt mądrym księciu brandenburskim Zdiradzie, tym samym, który gnił obecnie w praskim lochu po wmanewrowaniu go przez Palownika w rebelię. Zdirad ma też młodszego brata, Karola.

 

Linia ostatecznie już podzieliła się na dwie odnogi:

 

linia hradecka, która obecnie nie ma żadnego znaczenia. Reprezentują ją obecnie dwaj synowie Bolesława, Wojciech i Kojata (ten ostatni jest dowódcą oddziałów Budziwoja Wytrwałego).

 

Wojciech zyskał na znaczeniu, gdy na swego drugiego małżonka wybrała go bośniacka Theuderada (miał z nią nawet córkę Pilitrudę). Niestety, 13 lipca 975 roku przyjechał po niego Blady Jeździec (co ciekawe, w ciągu kilku tygodni Theuderada zdążyła wyjść za mąż po raz trzeci (!) i umrzeć 15 sierpnia tegoż roku).

Jego brat Kojata będzie chyba ostatnim przedstawicielem linii. Ma 44 lata i syfilis. Nie ma dzieci.

 

Kojata zmarł bezdzietnie w 985 roku. Linia wygasła.

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 18.11.2017 o 13:20, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Witkowice; gałąź wywodząca się od Witka, hrabiego Bolesławia, młodszego syna króla Mnaty. Seniorem był tu obecnie jego syn Wiktoryn, bolesławski hrabia z wielkimi apetytami na koronę. Wiktoryn miał dwóch synów: Ojira i Heralta.

 

Rebelia Wiktoryna z 918 roku oznaczała katastrofę dla tej linii. Boleslaw został włączony do domeny królewskiej, a Wiktoryn trzy lata później zmarł w lochu. Obecnie żyje ciągle jego jedyny syn Mateusz. Mateusz nie ma tytułu, majątku ani żony. Ma za to 41 lat.

 

Mateusz nadal żyje i chyba już pozostanie bezdzietny. Poprzednim razem jednak pomyliłem się: żyje jeszcze jeden syn Wiktoryna, Heralt. I ma się dobrze. Zrobił niesamowitą karierę i jest obecnie najpotężniejszym wasalem Rościsława II. Jest księciem Meklemburgii i Ferrary, ma w swoim ręku trzy hrabstwa (i jest dziedzicem Gniezna). Nienawidzi Drslawowiczów z całego serca. Przezwyciężając swój homoseksualizm zdołał Heralt spłodzić dwie córki... i żadnego syna.

 

Mateusz faktycznie pozostał bezdzietny, umarł w 993 roku.

Potężny meklemburski Heralt również nie doczekał się syna. Umarł jeszcze szybciej, w 987 roku. Linia wygasła.

 

TULKAIONIDZI

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 19.11.2017 o 13:17, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Linia wołogoska; jej założycielem był hrabia Wołogoszczy Wszebor, starszy syn Tobiasza Mądrego (i wnuk Tulkaiona). Wszebor pozostawił po sobie mnóstwo potomków, dość powiedzieć, że w 913 roku żyło pięciu mężczyzn wywodzących się z tej właśnie linii. Jeden z nich, Drslaw (syn najstarszego potomka Wszebora, Jana), był nawet oficjalnym następcą czeskiego tronu (z uwagi na to, że Detrichowi nie udało się do tej pory spłodzić syna). 

 

Płodność Wszebora sprawiła, że ta linia zdecydowanie już podzieliła się na mniejsze:

 

Drslawowicze, aktualna linia panująca. Składa się z czterech synów Drslawa JednorękiegoJana II ŚwiętegoCastolowaRościsława i Wilhelma. Jak już wiemy, Jan na razie nie dochował się męskiego potomka i jego następcą jest Castolow (który własnego syna już ma: Sobiesława). Rościsław nie dostał od ojca żadnego tytułu, jest jednak mężem księżnej Bourbon Melisandry Mądrej. Wilhelma również nie ma już w kraju: pojechał aż na Chalkidykę, by poślubić tamtejszą hrabinę Antonię Sprawiedliwą

 

Jan II zmarł na dworze brata w 970 roku, na syfilis. Typowa przypadłość u świętych celibatariuszy. Los Castolowa Rzeźnika znamy, żyje nadal jeden jego prawowity wnuk, dziesięcioletni Jarosław (i czterech bękartów Sobiesława). Król ma syna Wratysława (wychowywanego w Prowansji). Najmłodszy z synów Drslawa Wilhelm przeżył Plagę i dorobił się dwóch synów, Drslawa i Detricha.

 

Jarosław przed śmiercią spłodził syna Wilhelma, który dzięki królewskim nadaniom jest dziś potężnym feudałem czeskim: ma w swoich rękach kasztelanie litomierzycką, pilzneńską i trenczyńską, jest też Regentem Cesarstwa. Ten cierpliwy, serdeczny mężczyzna jest dziś prawdziwą potęgą na Hradczanach, niezbyt życzliwą nowemu cesarzowi. Od jakiegoś czasu jest w depresji, być może wywołaną brakiem synów.

Wratysław Uzurpator jak doskonale wiemy zdołał połączyć z Trzema Królestwami Akwitanię, która co prawda ostatecznie od Hradczan odpadła, ale zostały po niej bretońskie i iberyjskie pozostałości. Prócz cesarskiego Ademara Błogosławionego (który prócz licznych bękartów spłodził trzech prawowitych synów: TulkaionaWratysława (który dzięki małżeństwu stał się wodzem Letgalii) i Adalberta (również poprzez małżeństwo wodza Inflant)) Wratysław miał jeszcze jednego legalnego syna: Maurycego Inkwizytora. Ten zmarł w 1029 roku osierocając Uca, kasztelana Meklemburgii. Uc już dochował się syna Andrzeja, któremu wywalczył kasztelanię lubuską.

Linia najmłodszego syna Drslawa Wilhelma wymarła.

 

KRZESOMYSŁOWICE

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 19.11.2017 o 13:17, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

linia pilzneńska; jej seniorem był Zdik, hrabia Pilzna, przebiegły dyplomata marzący o mitrze książęcej (to zresztą stałe marzenie Krzesomysłowiców, ciągle czującymi kompleks niższości wobec dwóch starszych gałęzi). Zdik miał trzech synów (Slawibora, Włodzimierza i Tobiasza) oraz brata Piotra z kolejną trójką synów (Przemysłem, Hawlem i Wojciechem).

 

Wszyscy potomkowie Zdika zmarli bezpotomnie, w związku z czym Pilzno przeszło w ręce Piotra. Ten już nie żyje, podobnie jak jego pierworodny Przemysł (ten drugi zostawił po sobie bastarda Piotra), w związku z czym hrabstwo pilzneńskie przeszło w ręce jego młodszego brata Hawla Syna Lucyfera. Ten jednooki, potężnie zbudowany, łatwo wpadający w gniew mężczyzna pogardza królem Janem... ale z jakichś przyczyn nie wchodzi w żadne tworzone przeciw niemu koterie. Nie wiadomo, skąd pochodzi jego przydomek (są pogłoski, że sam go sobie nadał). Hawel ma syna Rajmunda i wszystko wskazuje na to, że pójdzie w ślady swego cholerycznego ojca.

Najmłodszy syn Zdika, czyli Wojciech, jest z pozoru spokojnym, lojalnym bratem Syna Lucyfera. W istocie z kompletnie nieznanych przyczyn dybie on na życie hrabiego Altmarku Zygmunta. Wojciech ma jednego syna, Witka.

 

Syn Lucyfera ostatecznie zbuntował się przeciw Janowi podczas I Buntu Gnieźnieńskiego, co przypłacił życiem. Rajmund nie przeżył Czarnej Śmierci (+ 979). Zmarł bezpotomnie.

Wojciech okazał się być przebiegłym graczem, który po śmierci brata uzbierał pokaźne, czteroprowincyjne dominium. Po jego śmierci seniorem linii został Witek, który został z ojcowizny brutalnie wyrugowany przez Heralta. Żyją też dwaj synowie Witka: Strachkwas i Jirik.

 

Witek ostatecznie wyemigrował do Włoch, gdzie został biskupem Rawenny. Strachkwas i Jirik zmarli bezpotomnie. Linia wygasła.

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 19.11.2017 o 13:17, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

linia bawarska; jej seniorem był Włodzimierz, hrabia Dolnej Bawarii i kuzyn Zdika. Włodzimierz miał trzech braci (Zdirada, Wszebora i Kastolowa) oraz dwóch bratanków (Bedrzycha i Zdirada).

 

Włodzimierz Mądry już nie żyje. Po krótkim okresie opozycyjności wobec Drslawa, Włodzimierz został ostatecznie jego kanclerzem, otrzymał liczne nadania (księstwo Miśni, hrabstwa Łużyc i Rostoku... i zginął na misji dyplomatycznej. Po jego śmierci potężna domena księcia Miśni uległa podziałowi. Sam tytuł książęcy przypadł jego synowi Smilowi, wybitnemu wojownikowi, który zginął w służbie królewskiej już w 925 roku (zostawił po sobie trzech pozbawionych tytułów synów: Ctirada, Włodzimierza i Wańka). Po jego śmierci księstwo Miśni i hrabstwo Dolnej Bawarii trafiło się bratankowi Włodzimierza Mądrego Karolowi (jednego z głównych opozycjonistów w królestwie). Hrabstwo łużyckie otrzymał najmłodszy brat Włodzimierza Castolow Święty, najdziwaczniejsza chyba postać wśród aktualnych Przemyślidów. Castolow, potężnie zbudowany mężczyzna po bardzo wesołej młodości stał się... ascetą i teologiem. Co więcej, posunął się do tego, że podał w wątpliwość wiele aktualnych prawd wiary, wobec czego został ekskomunikowany i TRZYKROTNIE uwięziony za to przez Drslawa i Jana II. Trzykrotnie, bo dwukrotnie wypuszczano go (za sowity okup) po to tylko, by wrócił do swych heretyckich błędów... Z czasów, gdy interesowała go jeszcze prokreacja pochodzi trzech synów: Jarosław, Oldrzych i Milic.

Włodzimierz Mądry miał jeszcze jednego brata, który zrobił najdziwniejszą karierę. Zdirad powszechnie uważany był za ograniczonego umysłowo, więc pomijano go przy podziałach rodzinnego dziedzictwa... aż w roku 955 nieoczekiwany ciąg wypadków wyniósł go wysoko i daleko. W tym roku zmarł hrabia Bolonii Ansfrid z omawianych wcześniej Feanorydów, a jego następcą stał się czeski Bolesław ze Strachwkasowiczów. Ledwo Bolesław tam pojechał, a już zakochał się w urokach Italii. Cztery miesiące później umarł na syfilis. Chaotyczne reguły gavelkindu sprawiły, że nowym bolońskim hrabią stał się Zdirad... Rządzi tam do dziś (pomimo 73 lat) i dochował się trzech synów (Bedrzycha, Zdirada i Wszebora). Co ciekawe, gavelkind sprawia, że jego aktualnym następcą tronu jest siedzący w lochu Castolow Święty...

 

Ctirad Oczyszczający Płomień jest obecnie hrabią Lubusza i Cremony. Jest też kapłanem, co nie przeszkodziło mu spłodzić córki, która nie przeżyła Plagi. Jego młodsi bracia Włodzimierz i Waniek nadal są bezpotomni.

Książę Karol Sprawiedliwy jest obok Heralta najpotężniejszym wasalem królestwa. Już nie jest opozycjonistą: Rościsław udobruchał go darami i rezygnacją z części hrabstw. Niestety, jego wpływy sprawiły, że elektorzy na niego właśnie wskazują jako na następnego króla Pomorza. Na szczęście ma już 55 lat, jest szansa, że Rościsław II go przeżyje... Karol ma jednego syna, Bedrzycha.

Castolow Święty nie przeżył czwartego (!) uwięzienia po oskarżeniu go o herezję. Jego najstarszy syn Jarosław nie przeżył Plagi, zmarł w 977 roku. W ślad za nim poszli jego trzej synowie... Przeżył jedynie wnuk Świętopełk. Drugi syn Castolowa, Oldrzych, zmarł na samej końcówce Czarnej Śmierci, w 980 roku. Trzy lata wcześniej zmarł jego jedyny syn Smil. Trzeci syn wielkiego herezjarchy, Milic, również nie przeżył Wielkiej Plagi. Zmarł w 977 roku. Ciągle żyje jeden z jego synów, dziesięcioletni Milic.

No i wreszcie Zdirad Boloński. Przed śmiercią zdążył odziedziczyć jeszcze Brandenburgię z mitrą książęcą. Odszedł z tego świata w 967 roku. Wszyscy jego synowie i wnukowie odeszli do Ojca w czasie Plagi...

 

Ctirad Oczyszczający Płomień doczekał się w końcu syna... który szybko zmarł. Jego bracia również nie przedłużyli linii.

Karol Sprawiedliwy umarł i jak wiemy Bedrzychowi udało się po śmierci ojca na krótko osiągnąć koronę Trzech Królestw, co do dziś jest największym sukcesem Krzesomysłowiców, do dziś wśród nich wspominanym. Ten triumf sprawił, że jego potomkowie uważają się już za osobną linię Przemyślidów, o której napiszę niżej.

Król Bedrzych miał jeszcze młodszego brata, Rajmunda Uzurpatora. Jak już wielokrotnie pisałem, ten przebiegły książę Meklemburgii wielokrotnie już mieszał w polityce koronowanych Przemyślidów i to jego osobista zgoda doprowadziła do wprowadzenia primogenitury. Rajmund doskonale się ożenił, jego wybranką została księżna Liwonii Joanna, córka króla Rościsława II Myśliwego. Małżeństwo to przyniosło aż pięciu synów: Vilitoiva, Kiura, Ahtiego, Toeleida Ihalemba (który dzięki małżeństwie z córką Ansfrida wszedł w posiadanie hrabstwa Treviso).

Nad potomstwem Wielkiego Herezjarchy Ctirada Świętego ciążyła chyba jakaś klątwa, bo pomimo ilości, do lat czterdziestych XI wieku nie dożył żaden z nich.

 

Bedrzychowice; linia wywodząca się od króla Bedrzycha. Król miał dwóch synów. Starszy z nich Litold jest utalentowanym wodzem i poetą, reputację niszczą mu jednak napady szału sugerujące opętanie. Jego syn Konrad już nie żyje, zostawił po sobie Simonetta, obecnie dziedzica hrabstwa Treviso. Młodszy syn króla, również Bedrzych, jest stałym utrapieniem dla rządzących Drslawowiców, ciągle marząc o czeskiej koronie...

 

W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 19.11.2017 o 13:17, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

linia altmarcka; jej seniorem był hrabia Altmarku Wszebor, choć słowo "senior" było w jego przypadku drobnym nadużyciem, Wszebor nie miał jeszcze 10 lat. Miał za to jednego brata, Jaromira.

 

Wszebor już nie żyje. Hrabią Altmarku jest jego syn Zygmunt (to jego chce zabić Wojciech z Pilzna). Zygmunt ma brata Mateusza i syna Prokopa.

 

Zygmunt przyłączył się do Tobiasza podczas II Buntu Gnieźnieńskiego i stało się to powodem jego końca. Zmarł w lochu. Ciągle żyje jego syn Prokop, obecnie bez tytułu. Przygarnął go do siebie Heralt, perfekcyjny w zbieraniu wokół siebie wrogów Korony.

 

Linia wygasła po śmierci Prokopa w 998 roku.

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Tulkaion był naprawdę niezłym kandydatem na następcę wielkiego Ademara Błogosławionego. Co prawda słabo oczytany (w przeciwieństwie do ojca), ale był za to człowiekiem czynu, znakomicie radzącym sobie na polu walki i w dyplomatycznych szrankach. Budził nadzieje, ale i niepewność, bo jednak przecież nie był swoim ojcem.

Nowy lechicki imperator szybko zaczął udowadniać, że zamierza być sprawnym władcą. Po kilku miesiącach zaczął biegle mówić po czesku, rezygnując z frankijskiego dziedzictwa swego dziadka Wratysława. Zgniótł też dwie rebelie, w tym jedną groźną, w Ferrarze. By wzmocnić swój prestiż, zorganizował Wielki Turniej (który naprawdę był wielki: zakończył się trwałym okaleczeniem dwóch lechickich lenników). Uważnie też obserwował ruchy, które zmieniały wtedy Europę.

A Europa się zmieniała. Na dobre i na złe.

Do tych lepszych wydarzeń należał ślub cesarzowej Brytanii Blaeji z przyrodnim bratem Tulkaiona, Arturem. Dało to Wielkiej Lechii  sojusz z największą po Bizancjum potęgą chrześcijańskiej Europy, co w zestawieniu z już istniejącym sojuszem z też silną Austrazją uczyniło z monarchii Przemyślidów gracza równorzędnego ze Wschodnim Rzymem. Bizancjum zresztą nadal pogrążone było w kłopotach, gdyż chociaż islam został wypchnięty z Carogrodu, to został zastąpiony przez... katolicyzm. Ciągłe wojny domowe wstrząsające greckim supermocarstwem gwarantowały, że Tulkaion nie musiał się przejmować ewentualnym atakiem z tej strony. Osłabła również Pannonia: po śmierci króla Nilsa, państwo podzieliło się na dwie części, z których mniejsza przyjęła nazwę Bawarii.

Były też wydarzenia groźniejsze. Znowu potężniała Litwa, gdzie doszło do reformy religii romuva. Owi poganie poczuli się tak pewni siebie, że rozpoczęli świętą wojnę z Niemcami. Jeszcze dalej na wschodzie powstało silne królestwo Rusi, również pogańskie i podobnie nienawidzące chrześcijan.

Tulkaion potrafił wykorzystywać te przesunięcia siły. W 1049 roku zaatakował nowopowstałe królestwo Bawarii, żądając od niego wasalizacji. Król Otemis na próżno szukał sojusznika w Niemczech: królestwo to złamało pakt, przerażone zbliżającą się litewską inwazją. Z drugiej strony, Tulkaionowi pomogli Austrazyjczycy i Brytyjczycy. Wynik mógł być tylko jeden: w 1051 roku cała Bawaria została wchłonięta przez Wielką Lechię, stając się już piątym królestwem tego imperium, pierwszym, które nie należało bezpośrednio do Przemyślidów.

 

qbd9FfJ.jpg

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Okrutny. Tak zaczęto nazywać Tulkaiona.

Nie bez powodu.

Nie wiadomo do końca, co spowodowało jego życiowy zwrot. Najbardziej prawdopodobne jest jego zadręczanie się brakiem syna: jego małżonka, hrabianka Hainault Valence dała mu jedynie trzy córki: Plaisance, Julienne i Joannę. Następcą tronu był więc jego mało lubiany młodszy brat Wratysław (poprzez małżeństwo wódz Letgalów), a po jego przedwczesnej śmierci: jeszcze mniej lubiany brat najmłodszy, Adalbert Święty (wódz Inflant, również poprzez małżeństwo). Być może to właśnie spowodowało jego zgorzknienie i osunięcie się w cynizm i psychopatię.

Rozwój tych niebezpiecznych stron charakteru cesarza skatalizowali jeszcze sataniści, którzy nagle pojawili się u jego boku. Rolę mentora w mrocznym bractwie wziął na siebie książę Brandenburgii Sobiesław III Wesoły z robiącej wtedy szybką karierę czeskiej rodziny Baworów. Sobiesław stał się złym duchem Tulkaiona, jego nieodłącznym towarzyszem w coraz straszliwszych rajdach cesarza po nocnych ulicach Pragi, kończących się mordami i orgiastycznym seksem. Nowa małżonka (Benedetta z odległego Maghrebu) nie przyniosła wycofania się Tulkaiona Okrutnego z tego ciągu zbrodni, nawet po tym, gdy urodziła mu wreszcie upragnionego następcę tronu, Ademara.

Co ciekawe, nie przeszkodziło to władcy w odnoszeniu sukcesów na arenie międzynarodowej. W 1059 roku Tulkaion poprowadził swych rycerzy na zwycięską wojnę z Danią, zakończoną rok później aneksją ziemi sieradzkiej. Trzy lata później w podobnie krótkiej wojnie cesarstwo upokorzyło Litwę, odbierając jej Rugię (która od stuleci już stanowiła prawdziwy cierń w ciele Trzech Królestw).

 

EW1eTYP.jpg

  • Lubię! 3
Odnośnik do komentarza

Świat się zmieniał.

W basenie Morza Śródziemnego trwała krucjata ogłoszona przez Urbana III. Jej celem była święta Jerozolima, dzierżona przez kaprawe muzułmańskie dłonie. Po kilku latach Krzyż zatriumfował, a prowincje Lewantu papież przyznał coraz potężniejszej Austrazji.

Poważne problemy mieli wschodni i zachodni sąsiedzi Lechii. Dania dogorywała pod ciosami Austrazji i Czechów. Oderwało się od niej kilka pruskich prowincji by proklamować... Bułgarię. Problemy miała też Litwa, wystawiona na ciosy krucjatowo nastawionych chrześcijan. Dzięki jej osłabieniu secesji dokonało kilka prowincji dawnej Polski tworząc Księstwo Mazowieckie. Na zachodzie w kryzysie znalazły się Niemcy, od których ostatecznie oddzieliły się ich południowe prowincje, tworząc księstwo Alemanii. Tulkaion Okrutny nie zamierzał tego wszystkiego zignorować.

W 1067 roku Lechici poszli na wojnę z Bułgarią. Ciężko było to zresztą nazwać wojną: Bułgarzy złamani zostali w kilka miesięcy, tracąc na rzecz Tulkaiona Sambię, efektywnie kończąc istnienie swojego efemerycznego państwa. Wzrost lęku przed rosnącą siłą przemyślidzkiego imperium sprawił, że cesarz odłożył na kilka lat swoją wojnę z Alemanią. Owa przerwa nie była dla Tulkaiona przyjemna: śledztwo wykazało, że najmłodsze dziecko jego żony nie było bynajmniej jego. Przemyślida zemścił się w typowy dla siebie sposób: porwał biskupa, który przyprawił mu rogi (jakby nie miał już własnych) i poświęcił go Lucyferowi. Z Benedettą się rozwiódł. Przed tym skandalem zdążyła mu ona urodzić jeszcze jednego syna, Bedrzycha.

W 1069 roku Tulkaion wypowiedział wojnę księciu Alemanii Gislewertowi.

Kilka dni później umarł.

Już pisałem, że Szatan jest przedziwnym panem.

 

ADEMAR II SPRAWIEDLIWY

Cesarz Wielkiej Lechii 1069-1123

Król Czech 1069-1123

Król Pomorza 1069-1101

Król Wielkich Moraw 1069-1123

Król Bretanii 1069-1123

Król Polski (jako Ademar) 1083-1098

Król Andaluzji (jako Ademar) 1098-1123

Król Portugalii (jako Ademar) 1106-1123

Książę Czech 1069-1123

Książę Austrii (jako Ademar) 1069-1123

Książę Prus (jako Ademar) 1069-1084

Książę Ferrary 1069-1098

Książę Saksonii 1069-1098

Książę Pomeralii 1069-1084, 1108-1119

Książę Kujaw (jako Ademar) 1080-1098

Książę Deheubarth (jako Ademar) 1083-1098

Książę Litwy (jako Ademar) 1087-1098

Książę Andegawenii (jako Ademar) 1090-1123

Książę Algarve (jako Ademar) 1098

Książę Aragonii (jako Ademar) 1098

Książę Beja (jako Ademar) 1098

Książę Granady (jako Ademar) 1098

Książę Portucale (jako Ademar) 1098

Książę Badajoz (jako Ademar) 1098

Książę Murcji (jako Ademar) 1098

Książę Walencji (jako Ademar) 1098

Książę Połocka (jako Ademar) 1101

Książę Pomorza (jako Ademar) 1117

Książę Toledo (jako Ademar) 1119-1123

Książę Witebska (jako Ademar) 1121-1123

 

Nowy cesarz, starszy z dwóch synów Tulkaiona Okrutnego, miał zaledwie 8 lat. Śmierć ojca przyszła niespodziewanie, ale państwo było przygotowane: zamiast Ademara II rządzić miała Gunhildra Sprawiedliwa, księżna pomorska z dynastii Skjoldungów, córka Ake Nieprzygotowanego. Regencja poradzić musiała sobie z wojną z Alemanią i sytuacją dla monarchii Przemyślidów zupełnie nową: nieletnim na tronie.

Wojna była łatwiejszym wyzwaniem.  Sojusz z Austrazją i Burgundią czynił Lechię imperium niemal nie do pokonania. Już w 1070 roku Gislewert w przedziwnej ceremonii uklęknął przez dziesięciolatkiem i zaprzysiągł mu służbę mieczem i radą. Cesarstwo rozszerzyło się o cztery nowe kasztelanie: Ulm, Furstenberg, Wirtembergię i Wurzburg. Co więcej, nie był to koniec sukcesów monarchii, choć następne nie były już wynikiem przewag wojskowych. Niebywale szczęśliwą politykę matrymonialną prowadził inny Drslawowicz, kasztelan lubuski Andrzej, syn nieżyjącego już Uca, wnuk Maurycego Inkwizytora, który niegdyś miał być następcą tronu Wratysława Uzurpatora. Andrzej dzięki udanym ruchom koligacyjnym do swej ubogiej raczej kasztelanii lubuskiej dorzucił nowe, wszystkie rozszerzające granice Imperium, wszystkie kosztem Brytanii: Cieszyn, Dyfed i Gwent (te ostatnie rzecz jasna... w Walii!). W podobnym stylu swoją domenę powiększył inny cesarski wasal, Kiur Niegotowy, syn osławionego Rajmunda Uzurpatora. Po swej matce odziedziczył on księstwo Estonii, odebrane w ten sposób Litwie (łącznie SZEŚĆ nowych kasztelanii: Letgalia, Narwa, Inflanty, Kalewan, Tartu i Ingria).

Te sukcesy nie zapobiegły Wielkiej Rebelii Lechickiej. Wybuchła ona już w 1071 roku, a na jej czele stanęła kasztelanka gdańska Dorota Gruba. Pociągnęła za sobą znacznych wasali cesarstwa: króla Bawarii Kormesiya, księżną Bretanii Ceinguledę i trzech kasztelanów. Małego cesarza uratowało rozproszenie geograficzne rebeliantów. Zanim bardzo silne hufce bretońskie dotarły do centrum Wielkiej Lechii, rebelia była już w odwrocie. W 1073 roku Dorota Gruba skapitulowała.

 

GL7PPpI.jpg

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Ademar II szybko udowodnił, że jest godzien imienia swego dziadka.

W 1080 roku pełnoletni już cesarz ruszył na wojnę z księciem mazowieckim Straszem Wyzwolicielem. Mazowsze było państwem nienaturalnie wręcz silnym: Strasz dysponował dziesięcioma tysiącami wojowników wspartych jego nieprzeciętnymi zdolnościami strategicznymi. W starciu z molochem, jakim stała się już wtedy Lechia, nie mógł być jednak zwycięzcą. Nie dość, że Ademar Sprawiedliwy dysponował 17000 rycerzy, to jeszcze jego sojusznikiem była Austrazja, dosyłająca mu... kolejne 20000 wojska. W okolicach Płocka siły mazowieckie zostały osaczone przez Lechitów i po kilkugodzinnej bitwie Strasz dostał się do niewoli. Został z niej uwolniony po złożeniu hołdu lennego swemu nowemu suzerenowi... Chełmno, Kujawy, Płock i Czersk powiększyły domenę władcy Pragi. Trzy lata później cesarz przypieczętował ten sukces koronując się na króla Polski.

Wiele działo się w międzyczasie w życiu prywatnym młodego cesarza. Trzy lata przed triumfem nad Straszem do Czech dotarła smutna mimo wszystko wiadomość o spaleniu na stosie dawnej cesarzowej Benedetty, matki Ademara II. Zabita została na rozkaz uzurpatorki Tekli, która walczyła o purpurę w Bizancjum i z jakiegoś powodu uznała, iż władczyni Atlasu jej w tym zagraża. Po odbyciu stosownej żałoby w 1081 roku Ademar Sprawiedliwy poślubił księżną Bonę II z Bourbon w Akwitanii. W ciągu sześciu następnych lat urodziła mu ona dwoje dzieci: Litolda i Eufemię.

W latach 1086-87 Wielka Lechia stoczyła kolejną zwycięską wojnę, tym razem z Litwą. Cesarz posłużył się argumentem religijnym (gdyż król Demas nadal wyznawał Romuvę) i w serii niszczących rejz zmusił Litwinów do kapitulacji. Efektem była aneksja Galindii i Troków.

 

xRZ9FUS.jpg

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Obecnie rytm życia Ademara Sprawiedliwego wyznaczać zaczęły wojny.

W latach 1088-90 doszło do poważnego buntu, tak zwanej II Rebelii Lechickiej. Na jej czele stał kasztelan Bolonii Strachkwas z rodu Hrabisiców. Rodzina robiła karierę już od kilkudziesięciu lat, silna krwią Przemyślidów w swych żyłach: pradziadem Strachkwasa był Tobiasz, bękart Tobiasza Sprawiedliwego, kasztelana gnieźnieńskiego z drugiej połowy X wieku. Strachkwas uwierzył, że dzięki tej domieszce może być graczem w polityce cesarstwa i rzucił hasło wprowadzenia gavelkindu w bretońskim komponencie Wielkiej Lechii. Gavelkind, to słowo nadal wywoływało zamęt w niektórych głowach i rebelia okazała się groźna. Niestety dla Strachkwasa jego główny sojusznik, książę Bretanii Markwart, nie potrafił przebić się ze swymi oddziałami przez terytorium Austrazji, która nadal była sojuszniczką Ademara. W efekcie wszyscy buntownicy wylądowali w lochu.

W 1092 roku Wielka Lechia rzuciła wyzwanie Brytanii. Ta pierwsza w historii wojna dwóch cesarstw prowadzona była o Małopolskę, którą od dłuższego już czasu dzierżyli w swych rękach władcy Albionu. Cesarzowa Leofgifu miała kłopoty z buntem wewnętrznym które Ademar II zamierzał wykorzystać. Sytuacja szybko się skomplikowała: romuvański zakon Wojowników Perunasa ogłosił świętą wojnę przeciw Lechii której celem było odbicie prowincji litewskich. Poganie nie mieli jednak szczęścia. Powstali niedawno Krzyżacy szukali zajęcia, więc zaciągnęli się na przemyślidzką służbę. W efekcie Wojownicy Perunasa jeszcze w tym samym roku zdecydowali, że wojna z Lechią przestała im pasować do doktryny i cesarstwo mogło skupić się na Brytyjczykach. Ci złamani zostali rok później. 

Pokój nie trwał długo.

W 1097 roku papież Marcin IV ogłosił początek III krucjaty. Tym razem jej celem była Andaluzja zajęta przez sułtanat Jahaffidów. Ademar nie zastanawiał się długo. Już od czasów Wratysława Uzurpatora Przemyślidzi mieli swoje przyczółki na Półwyspie Iberyjskim, po kilku stratach pod koniec XI wieku została z tego Viscaya, teraz więc monarcha z Hradczan zdecydowany był na kontruderzenie. Siły lechickie wspierane przez zakonników Calatrava i Krzyżaków (łącznie prawie 30000 mieczy) przemaszerowały w masywnej pielgrzymce przez całą Europę i spadły na niespodziewających się takiego pokazu siły Saracenów.

Rok później Wielka Lechia wyglądała tak:

 

nwtdLpR.jpg

  • Lubię! 2
Odnośnik do komentarza

Wzrastający strach przed agresywną potęgą Wielkiej Lechii sprawił, że Ademar II Sprawiedliwy w późniejszych latach swego panowania na jakiś czas wyhamował ekspansję. Samo przeorganizowanie monstrualnej teraz domeny cesarskiej było zadaniem, które zajęło cesarza na całe tygodnie.

 

kYFfRsG.jpg?1

 

By utrzymać liczbę lenników na rozsądnym poziomie, Ademar zaczął przekazywać obowiązki Litoldowi Świętemu, następcy tronu. Książę został królem Polski i Bretonii. Ponadto utworzono osiem nowych księstw, których władcy mieli zawiadywać rozległym imperium. Dzięki tym nadaniom cesarz mógł też zmienić prawo dziedziczenia a Al-Andalus, gdyż muzułmanie najwyraźniej lubili gavelkind...

Przez wiele następnych lat Ademar II nie wypowiedział nikomu wojny, co nie znaczy, że jego państwo nadal się nie rozszerzało. Śmierć małżonki Bony II sprawiła, że frankońskie kasztelanie powiększyły się o księstwo Bourbon prawem sukcesji. Nowy król Polski Litold zaczął bezlitośnie szarpać słabnącą Litwę, odbierając jej Połock, Czernichów i ziemie przyległe. Cesarz formalnie w tych wojnach nie brał udziału, ograniczając się jedynie do obrony przed kolejnymi atakami desperatów marzących o koronie Wielkiej Lechii. Przygotowywał się do inwazji która, jak sądził, miała ukoronować jego długie panowanie.

 

4Ql0GkR.jpg

 

Raport dynastyczny

 

GAŁĄŹ SENIORALNA

 

W dniu 26.12.2017 o 12:16, Feanor napisał:
W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 18.11.2017 o 13:20, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Feanorydzi; wywodzili się od Feanora, młodszego syna króla Niezamysła II Półrękiego. Feanor stanowił pierwszą przemyślidzką próbę wejścia w politykę lombardzką: ożenił się z tamtejszą królową Adalbergą Młodą. Niestety, kilka lat później wewnętrzna opozycja pozbawiła jej tronu i zamiast włoskiej korony Feanorydom przyszło zadowolić się tamtejszymi hrabstwami. Aktualnym seniorem był Feanor z Cremony, hrabia tego miasta i małżonek diuszessy Ferrary. Feanor miał brata Agelmunda, hrabiego Rijeki, którego szczerze nienawidził. Obaj niemal zapomnieli już o swch czeskich korzeniach, podobnie zresztą jak ich potomkowie (Feanor spłodził Odoakra, Feanora i Donnolo, Odoaker też miał już syna, Anfrida).

 

Dwaj bracia nienawidzili się tak bardzo, że ostatecznie doszło między nimi do wojny, którą wygrał Feanor. Agelmundowi zostało jedynie biskupstwo Rawenny... Po śmierci Feanora jego ziemie podzielone zostały między synów (Odoakra i Donnolo), ale obecnie doszło do ich ponownej unifikacji. Córka Donnola Marozja wyszła po prostu za mąż za... wnuka Odoakra! Noszącego zresztą to samo imię. W dodatku jest to małżeństwo matrylinearne... W jej rękach jest obecnie Ferrara (księstwo) i Rawenna. Kazirodcze małżeństwo ma dwóch synów, Odoakra i Waldchisa. 

Do Feanorydów należą jeszcze dwaj Ansfridowie (ojciec i syn), starszy z nich to brat Odoakra, małżonka bezkompromisowej Marozji.

Co ciekawe, do tej linii należało jeszcze hrabstwo Bolonii, ale wymknęło się ono im z rąk... na rzecz innej linii Przemyślidów :)

 

Marozja zmarła od razu na początku epidemii, we wrześniu 975 roku. To wtedy w granicach Czech znalazły się jej prowincje. Tydzień później zmarł jej najmłodszy syn, Taso. Odoaker przeżył matkę o 4 lata, ale powodem jego śmierci nie była dżuma: zginął na rozkaz swej młodszej siostry, Ereleuwy. Waldchis zmarł już normalnie, z powodu dżumy w 972 roku. Apokalipsę przeżył jeden syn Marozji, Anzelm. Ten porzucił Włochy i wrócił do ojczyzny przodków. Żyje obecnie nadal zamknięty w meklemburskim zamku swego nowego seniora, Heralta. Żyje również Odoaker, ich ojciec, również Przemyślida z Feanorydów. Wdowiec po Marozji próbuje teraz wykorzystać totalny chaos, jaki wybuchł na włoskim półwyspie po Czarnej Śmierci. Przestała tam istnieć Lombardia. Na chwilę zastąpiło ją Królestwo Sardynii I Korsyki... ale obecnie większość Italii zajęta została przez Bizancjum. W resztkach Sardynii I Korsyki trwa wojna domowa, w której o tron wystąpił właśnie Odoaker...

Z dwóch Ansfridów, ojciec zmarł na dżumę w 977 roku. Syn wyjechał na Pomorze i jest obecnie na dworze meklemburskim.

 

Anzelm, syn Odoakra i wielkiej Marozji dobrze wyszedł na powrocie z Włoch. Zanim umarł w 1025 roku został kasztelanem Słupska oraz dochował się dwóch synów, Radgisa Odoakra. Niestety, Słupsk nie ostał się w rękach linii: po śmierci Radgisa w 1033 roku (zmarł na depresję) kasztelania przeszła w inne ręce. Zarówno syn Radgisa Sławibor jak i syn Odoakra Kol nie mają obecnie żadnych tytułów (Odoaker służy cesarzowi jako dowódca).

Ich pradziadek Odoaker nie uzyskał włoskiego tronu, ale przed śmiercią w 1002 roku zdążył jeszcze spłodzić syna Ariberta, któremu udało się zostać hrabią Gryzonii. Jego syn o tym samym imieniu nadal żyje. Aribert Młodszy nie został hrabią Gryzonii, ta bowiem przypadła innemu Przemyślidzie, dzięki małżeństwu jednak wszedł w posiadanie hrabstwa Annaby. Gryzonia trafiła się za to jego synowi, Maginulfowi.

Boczna linia Ansfridów osiadła w Treviso. Ansfrid Młodszy zginął w 1018 roku i zostawił jedynie dziewczynkę... która wyszła za Przemyślidę z innej linii.

 

Starszy wnuk Marozji, Sławibor, zmarł na chorobę nowotworową w 1079 roku nie doczekując się żadnego tytułu. Sztuka ta udała się jednak jego synowi. Markwart Żelaznoboki przejął szczególnie smakowity kąsek: został księciem bogatej Bretonii i nie zaszkodził mu nawet fakt, że uczestniczył w rebelii Doroty Grubej. Cesarze potrzebowali stabilnej Bretonii i Markwart im to zapewniał. Po jego śmierci w 1110 roku księstwo przejął starszy z jego synów Caradoc, natomiast młodszemu Guenerdonowi przypadło hrabstwo Nantes.

Kuzyn Markwarta Kol również zdobył w końcu tytuł. Wylądował w północnej Letgalii jako kasztelan wybrany przez lokalnych możnych w 1081 roku. Dziewięć lat później kasztelanię odziedziczył starszy z jego dwóch synów Varjelemb, którego wybitna inteligencja marnowała się chyba w takim zaścianku imperium. Varjelemb do chwili obecnej dochował się trzech synów, Zygmunta, Arvo i Ctirada. Młodszy z synów Kola Toiv już nie żyje, ale też pozostawił po sobie synów: Liutperta i Alberta. Starszy z nich ma szansę na domenę, gdyż jest następcą obecnego kasztelana Miśni.

Maginulf został zamordowany już w 1051 roku nie zostawiając potomków.

 

W dniu 26.12.2017 o 12:16, Feanor napisał:
W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 18.11.2017 o 13:20, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Linia lombardzka; wywodzi się ona od młodszego brata króla Hanusa, Kunika, przez krótką chwilę króla Pomorza (zanim stracił ten tytuł na rzecz Wojciecha Apostoła). Unisław III (jego ojciec) znalazł mu żonę w Lombardii, stała się nią królowa tego państwa, Rotruda Niewierna. Kunik więc może i stracił koronę pomorską, jego jedyny syn jednak został po śmierci matki królem Lombardii. Sławomir Diabeł (bo tak nazwali go jego poddani) na początku drugiej dekady X wieku nadal tam rządził, krwią i żelazem wymuszając posłuszeństwo u kłótliwych poddanych. Co niebezpieczne, był on następcą swego ojca, księcia Pomorza... więc po śmierci Kunika kilka hrabstw mogło odpaść na rzecz apenińskiej monarchii. Do linii należą też synowie Sławomira: Taso, Unulf i Radwald.

 

Diabeł nie żyje. Pod koniec swego krwawego żywota Sławomir stracił zresztą lombardzki tron, zostając z księstwem Lombardii, temem bośniackim (gdyż lombardzka Bośnia została podbita przez Bizancjum) i hrabstwem Ramy w tejże Bośni. Z jego pięciu synów żyje już tylko Unulf, baron Voghery niedaleko Pawii (Unulf ma też syna o tym samym imieniu). Najstarszy syn Diabła (Taso) dochował się jedynie córki Theuderady, która jest pierwszą potomkinią Kunika Nieudolego od dziesięcioleci, która zainteresowała się polityką dawnej, czeskiej ojczyzny. Owa strategissa Bośni i hrabianka Ramy weszła w matrylinearny związek z hrabią gnieźnieńskim Tobiaszem Sprawiedliwym, aczkolwiek jej wyraźny homoseksualizm źle wróży temu małżeństwu.

Do linii lombardzkiej należą jeszcze wnukowie Diabła od dwóch innych synów, wszyscy bez tytułów: Waifar i Audoin.

 

Theuderada zmarła już w sierpniu 975 roku, jako jedna z pierwszych ofiar dżumy w swoim temie. Pomimo swej orientacji seksualnej zdołała w końcu wraz z Tobiaszem Sprawiedliwym spłodzić dwóch synów, z których Saxo jest obecnie strategiem Bośni, Vacho zaś jest jego urzędnikiem (ze zdiagnozowanym nowotworem). Theuderada przed śmiercią zdążyła jeszcze dwukrotnie wyjść za mąż, w tym za jednego z Przemyślidów (Wojciecha, o którym później).

Waifar dorobił się hrabstwa Gryzonii, zanim bezpotomnie zmarł na dżumę w 979 roku. Audoin z kolei związał się z monarchią chorwacką i korzystając z jej sukcesów krucjatowych został hrabią Tunisu.

Unulf, baron Voghery nie dożył Plagi. Przeżył ją za to jego syn i imiennik, który obecnie ma w swym ręku zamek. Co ciekawe, jego syn Hanus mówi raczej po czesku, nie włosku.

 

Saxo został ostatecznie księciem Bośni jako lennik królowej Włoch Gudeliwy Nieudolnej po jej udanym oderwaniu się od Bizancjum. Księstwo odziedziczył jego starszy syn Saxo II, a młodszy Wido został jego kanclerzem. Obecnie księciem Bośni (należącej już nie do Włoch a do Chorwacji) jest Saxo III, syn Saxa II (a Wido nadal kieruje pracami jego kancelarii).

Vacho żył z nowotworem jeszcze 40 lat, zanim zmarł w 1019 roku... jako kasztelan Słupska (to po jego śmierci Słupsk odziedziczył Anzelm z Feanorydów). Po śmierci jego dwóch synów (Hilmagisa i Zotta) to odgałęzienie Lombardczyków jednak wymarło.

Hanus z Voghery został zamordowany w 995 roku na rozkaz hrabiego Tunisu. Zostawił po sobie jedynie córkę.

 

Saxo III zmarł w 1078 roku i księstwo bośniackie odziedziczył najstarszy z jego czterech synów Mojmir. W 1093 roku tereny te były jednak przedmiotem brutalnej bizantyjskiej rekonkwisty i Mojmir tytuł stracił. Jako swego rodzaju pocieszenie były książę otrzymał po III krucjacie od Ademara II biskupstwo San Jose del Valle (co nie przeszkodziło mu spłodzić syna Tvrtko).

Lepiej od Mojmira bośniacką katastrofę przeżył jego młodszy brat Wacław Kłótliwy. Pomimo swarliwego charakteru był on niezłym wodzem, co wzbudziło zainteresowanie cesarza. W efekcie po andaluzyjskiej wiktorii Ademar przydzielił mu księstwo Walencji wraz z trzema podległymi hrabstwami. Księstwo mają szanse odziedziczyć jego synowie, Sławibor i Mojmir, choć przeszkodzić może im w tym papieska ekskomunika nałożona za głoszenie radykalnych tyrad na temat rozwiązłości kościoła (Mojmir przy okazji zaprzysiągł celibat)...

Z dwóch młodszych synów Saxo III lepiej poradził sobie ten najmłodszy, czyli Wilhelm. W 1101 roku został Wielkim Mistrzem Zakonu Krzyżackiego, by dzierżyć ten tytuł do swej tajemniczej śmierci siedem lat później. Jego brat Włodzimierz nie osiągnął na razie niczego poza spłodzeniem syna, również Włodzimierza...

 

Tulkaionidzi i Krzesomysłowice wkrótce...

  • Lubię! 1
Odnośnik do komentarza

TULKAIONIDZI

 

 

W dniu 26.12.2017 o 12:16, Feanor napisał:
W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 19.11.2017 o 13:17, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

Linia wołogoska; jej założycielem był hrabia Wołogoszczy Wszebor, starszy syn Tobiasza Mądrego (i wnuk Tulkaiona). Wszebor pozostawił po sobie mnóstwo potomków, dość powiedzieć, że w 913 roku żyło pięciu mężczyzn wywodzących się z tej właśnie linii. Jeden z nich, Drslaw (syn najstarszego potomka Wszebora, Jana), był nawet oficjalnym następcą czeskiego tronu (z uwagi na to, że Detrichowi nie udało się do tej pory spłodzić syna). 

 

Płodność Wszebora sprawiła, że ta linia zdecydowanie już podzieliła się na mniejsze:

 

Drslawowicze, aktualna linia panująca. Składa się z czterech synów Drslawa JednorękiegoJana II ŚwiętegoCastolowaRościsława i Wilhelma. Jak już wiemy, Jan na razie nie dochował się męskiego potomka i jego następcą jest Castolow (który własnego syna już ma: Sobiesława). Rościsław nie dostał od ojca żadnego tytułu, jest jednak mężem księżnej Bourbon Melisandry Mądrej. Wilhelma również nie ma już w kraju: pojechał aż na Chalkidykę, by poślubić tamtejszą hrabinę Antonię Sprawiedliwą

 

Jan II zmarł na dworze brata w 970 roku, na syfilis. Typowa przypadłość u świętych celibatariuszy. Los Castolowa Rzeźnika znamy, żyje nadal jeden jego prawowity wnuk, dziesięcioletni Jarosław (i czterech bękartów Sobiesława). Król ma syna Wratysława (wychowywanego w Prowansji). Najmłodszy z synów Drslawa Wilhelm przeżył Plagę i dorobił się dwóch synów, Drslawa i Detricha.

 

Jarosław przed śmiercią spłodził syna Wilhelma, który dzięki królewskim nadaniom jest dziś potężnym feudałem czeskim: ma w swoich rękach kasztelanie litomierzycką, pilzneńską i trenczyńską, jest też Regentem Cesarstwa. Ten cierpliwy, serdeczny mężczyzna jest dziś prawdziwą potęgą na Hradczanach, niezbyt życzliwą nowemu cesarzowi. Od jakiegoś czasu jest w depresji, być może wywołaną brakiem synów.

Wratysław Uzurpator jak doskonale wiemy zdołał połączyć z Trzema Królestwami Akwitanię, która co prawda ostatecznie od Hradczan odpadła, ale zostały po niej bretońskie i iberyjskie pozostałości. Prócz cesarskiego Ademara Błogosławionego (który prócz licznych bękartów spłodził trzech prawowitych synów: TulkaionaWratysława (który dzięki małżeństwu stał się wodzem Letgalii) i Adalberta (również poprzez małżeństwo wodza Inflant)) Wratysław miał jeszcze jednego legalnego syna: Maurycego Inkwizytora. Ten zmarł w 1029 roku osierocając Uca, kasztelana Meklemburgii. Uc już dochował się syna Andrzeja, któremu wywalczył kasztelanię lubuską.

Linia najmłodszego syna Drslawa Wilhelma wymarła.

 

Wilhelm syn Jarosława ostatecznie zmarł nie doczekując się synów.

Tulkaion Okrutny doczekał się dwóch synów: Ademara II Sprawiedliwego i Bedrzycha. Bedrzych już nie żyje, zginął w 1088 roku w niewyjaśnionym wypadku. Był wtedy (po matce, niewiernej Benedetcie) strategiem temu Atlas Terski, odziedziczył go jego jedyny syn Tulkaion... który został stamtąd wyparty osiem lat później przez uzurpatora. Jego cesarski kuzyn zadbał jednak o niego i od 1098 roku Tulkaion jest księciem Beja w Andaluzji. Mimo wyraźnej ociężałości umysłowej, natura nie poskąpiła mu ambicji: marzy on o koronie andaluzyjskiej... Dorobił się na razie jednego syna, Bedrzycha.

Ademar II jak wiemy jest cesarzem Wielkiej Lechii. Dwie małżonki obdarzyły go czterema synami: Litoldem, Feanorem, Tulkaionem Michałem. Najstarszy z nich jest królem Polski i Bretonii i doczekał się już syna, Rościsława. Feanor również osiągnął już pełnoletniość i otrzymał od ojca księstwo Deheubarth.

Dwaj pozostali Tulkaiona Okrutnego, Wratysław i Adalbert, już nie żyją. Pierwszy z nich zostawił po sobie jedynie córkę, ale Adalbert przedłużył linię o dwóch synów, Piotra (lubiącego podpisywać się Pierre) i Adalberta Młodszego

Piotr odrzucił chrześcijaństwo. Wychowując się w odległych Inflantach (jego ojciec wyszedł za tamtejszą księżniczkę) pokochał pierwotną wiarę romuvańską. Pozostał jej wierny nawet wtedy, gdy wrócił na południe zostając księciem morawskim, i to pomimo wielokrotnych nacisków z Pragi. Zmarł w 1099 roku, ale jego jedyny syn Lible Myśliwy kontynuuje przekonania religijne ojca. Lible doczekał się aż pięciu (!) synów, Matsa, Ihameela, Kaido, Kirupelga Ahtiego. Najstarszy ochrzcił się w zamian za księstwo Badajoz w Andaluzji...

Adalbert Młodszy żyje jeszcze i jest kasztelanem Galindii. Ma trzech synów: Adalberta, Huvameela i Otta.

 

Potomkowie Maurycego Inkwizytora tworzą już odrębną linię meklemburską.

Uc zmarł w 1068 roku, osieracając dwóch synów, Andrzeja i Rajmunda. Ten drugi jeszcze żyje, ale raczej nie zostawi po sobie dzieci, jest biskupem Kordoby i kanclerzem cesarstwa. Andrzej zmarł w 1081 roku, do Meklemburgii dodając jeszcze Dyfed, Lubusz, Cieszyn i Gwent. Wszystko dziedziczeniem, gdyż zdolności ten Drslawowic nie miał niemal wcale. Miał za to szczęście do potomków, którzy rozrodzili się bardzo obficie. Andrzej miał czterech synów: Wilhelma, Sezimę, Uca i Wiktoryna. Najstarszy, ponury, oczytany pijak jest kasztelanem ziemi lubuskiej, Litomierzyc i Pilzna. Ma syna Konrada i wnuka Milica. Sezima dostał po ojcu hrabstwa walijskie, gdzie znany jest z ekscesów seksualnych i podejrzeń o opętanie. Sezima ma dwóch synów, Otę Zbynka (ten drugi ma również syna, Sezimę).

Uc, trzeci syn Andrzeja już nie żyje. Przed śmiercią został dzięki cesarskiej łasce księciem Murcji, tytuł odziedziczony następnie przez starszego z jego synów, Andrzeja. Młodszy Zdirad jest hrabią Almansy.

I wreszcie najmłodszy syn Andrzeja, Wiktoryn. Ten dzierży rodową Meklemburgię, dręczony napadami szału i bólem wywołanym nowotworem. Całą miłość przelał na jedynego syna, Hanusa (w przeciwieństwie do ojca to okaz zdrowia).

 

 

KRZESOMYSŁOWICE

za chwilę

 

Odnośnik do komentarza
W dniu 26.12.2017 o 12:16, Feanor napisał:
W dniu 27.11.2017 o 01:58, Feanor napisał:
W dniu 19.11.2017 o 13:17, Feanor napisał:
W dniu 11.11.2017 o 00:56, Feanor napisał:

linia bawarska; jej seniorem był Włodzimierz, hrabia Dolnej Bawarii i kuzyn Zdika. Włodzimierz miał trzech braci (Zdirada, Wszebora i Kastolowa) oraz dwóch bratanków (Bedrzycha i Zdirada).

 

Włodzimierz Mądry już nie żyje. Po krótkim okresie opozycyjności wobec Drslawa, Włodzimierz został ostatecznie jego kanclerzem, otrzymał liczne nadania (księstwo Miśni, hrabstwa Łużyc i Rostoku... i zginął na misji dyplomatycznej. Po jego śmierci potężna domena księcia Miśni uległa podziałowi. Sam tytuł książęcy przypadł jego synowi Smilowi, wybitnemu wojownikowi, który zginął w służbie królewskiej już w 925 roku (zostawił po sobie trzech pozbawionych tytułów synów: Ctirada, Włodzimierza i Wańka). Po jego śmierci księstwo Miśni i hrabstwo Dolnej Bawarii trafiło się bratankowi Włodzimierza Mądrego Karolowi (jednego z głównych opozycjonistów w królestwie). Hrabstwo łużyckie otrzymał najmłodszy brat Włodzimierza Castolow Święty, najdziwaczniejsza chyba postać wśród aktualnych Przemyślidów. Castolow, potężnie zbudowany mężczyzna po bardzo wesołej młodości stał się... ascetą i teologiem. Co więcej, posunął się do tego, że podał w wątpliwość wiele aktualnych prawd wiary, wobec czego został ekskomunikowany i TRZYKROTNIE uwięziony za to przez Drslawa i Jana II. Trzykrotnie, bo dwukrotnie wypuszczano go (za sowity okup) po to tylko, by wrócił do swych heretyckich błędów... Z czasów, gdy interesowała go jeszcze prokreacja pochodzi trzech synów: Jarosław, Oldrzych i Milic.

Włodzimierz Mądry miał jeszcze jednego brata, który zrobił najdziwniejszą karierę. Zdirad powszechnie uważany był za ograniczonego umysłowo, więc pomijano go przy podziałach rodzinnego dziedzictwa... aż w roku 955 nieoczekiwany ciąg wypadków wyniósł go wysoko i daleko. W tym roku zmarł hrabia Bolonii Ansfrid z omawianych wcześniej Feanorydów, a jego następcą stał się czeski Bolesław ze Strachwkasowiczów. Ledwo Bolesław tam pojechał, a już zakochał się w urokach Italii. Cztery miesiące później umarł na syfilis. Chaotyczne reguły gavelkindu sprawiły, że nowym bolońskim hrabią stał się Zdirad... Rządzi tam do dziś (pomimo 73 lat) i dochował się trzech synów (Bedrzycha, Zdirada i Wszebora). Co ciekawe, gavelkind sprawia, że jego aktualnym następcą tronu jest siedzący w lochu Castolow Święty...

 

Ctirad Oczyszczający Płomień jest obecnie hrabią Lubusza i Cremony. Jest też kapłanem, co nie przeszkodziło mu spłodzić córki, która nie przeżyła Plagi. Jego młodsi bracia Włodzimierz i Waniek nadal są bezpotomni.

Książę Karol Sprawiedliwy jest obok Heralta najpotężniejszym wasalem królestwa. Już nie jest opozycjonistą: Rościsław udobruchał go darami i rezygnacją z części hrabstw. Niestety, jego wpływy sprawiły, że elektorzy na niego właśnie wskazują jako na następnego króla Pomorza. Na szczęście ma już 55 lat, jest szansa, że Rościsław II go przeżyje... Karol ma jednego syna, Bedrzycha.

Castolow Święty nie przeżył czwartego (!) uwięzienia po oskarżeniu go o herezję. Jego najstarszy syn Jarosław nie przeżył Plagi, zmarł w 977 roku. W ślad za nim poszli jego trzej synowie... Przeżył jedynie wnuk Świętopełk. Drugi syn Castolowa, Oldrzych, zmarł na samej końcówce Czarnej Śmierci, w 980 roku. Trzy lata wcześniej zmarł jego jedyny syn Smil. Trzeci syn wielkiego herezjarchy, Milic, również nie przeżył Wielkiej Plagi. Zmarł w 977 roku. Ciągle żyje jeden z jego synów, dziesięcioletni Milic.

No i wreszcie Zdirad Boloński. Przed śmiercią zdążył odziedziczyć jeszcze Brandenburgię z mitrą książęcą. Odszedł z tego świata w 967 roku. Wszyscy jego synowie i wnukowie odeszli do Ojca w czasie Plagi...

 

Ctirad Oczyszczający Płomień doczekał się w końcu syna... który szybko zmarł. Jego bracia również nie przedłużyli linii.

Karol Sprawiedliwy umarł i jak wiemy Bedrzychowi udało się po śmierci ojca na krótko osiągnąć koronę Trzech Królestw, co do dziś jest największym sukcesem Krzesomysłowiców, do dziś wśród nich wspominanym. Ten triumf sprawił, że jego potomkowie uważają się już za osobną linię Przemyślidów, o której napiszę niżej.

Król Bedrzych miał jeszcze młodszego brata, Rajmunda Uzurpatora. Jak już wielokrotnie pisałem, ten przebiegły książę Meklemburgii wielokrotnie już mieszał w polityce koronowanych Przemyślidów i to jego osobista zgoda doprowadziła do wprowadzenia primogenitury. Rajmund doskonale się ożenił, jego wybranką została księżna Liwonii Joanna, córka króla Rościsława II Myśliwego. Małżeństwo to przyniosło aż pięciu synów: Vilitoiva, Kiura, Ahtiego, Toeleida Ihalemba (który dzięki małżeństwie z córką Ansfrida wszedł w posiadanie hrabstwa Treviso).

Nad potomstwem Wielkiego Herezjarchy Ctirada Świętego ciążyła chyba jakaś klątwa, bo pomimo ilości, do lat czterdziestych XI wieku nie dożył żaden z nich.

 

Rajmund Uzurpator zmarł w 1048 roku. Księstwo meklemburskie przeszło na jego pierworodnego, ale Vilitoiv zmarł już w 1067 roku nie doczekując się syna. Podobny los czekał dwóch najmłodszych synów: Toeleid dołączył do rebelii Doroty Grubej i zmarł w cesarskich lochach, a Ihalemb umarł szybko ze względu na chronicznie trapiące go choroby.

Dwaj pozostali synowie Uzurpatora mieli więcej szczęścia.

Kiur Niegotowy był w pewnym momencie jednym z najpotężniejszych feudałów Wielkiej Lechii. Miał w swoich rękach aż cztery księstwa: Meklemburgii, Liwonii, Estonii i Miśni. Antycesarska opozycja ciągle kusiła go przejściem na jej stronę, ale Kiur nie na darmo nosił swój przydomek. Ostatecznie zmarł na depresję w 1075 roku nie osiągając korony królewskiej, jaką wielu mu wróżyło. Jego jedyny syn Adelmio I raz poszedł krok dalej... i na kilka lat trafił do lochów Ademara II. Okrutnie okaleczony, aż do śmierci w 1087 roku gorliwie odtąd naśladował bierność ojca. Cztery Księstwa należą obecnie do jednego z jego synów, Adelmio II Tyrana, który niedostatki swych talentów stara się nadrobić brutalnością.

Ostatni już syn Uzurpatora, Ahti, nie żyje. Żyje jego syn Ihar, kasztelan Bolesławia (i romuvańczyk, do czego zmusił go książę morawski...).

 

W dniu 26.12.2017 o 12:16, Feanor napisał:

Bedrzychowice; linia wywodząca się od króla Bedrzycha. Król miał dwóch synów. Starszy z nich Litold jest utalentowanym wodzem i poetą, reputację niszczą mu jednak napady szału sugerujące opętanie. Jego syn Konrad już nie żyje, zostawił po sobie Simonetta, obecnie dziedzica hrabstwa Treviso. Młodszy syn króla, również Bedrzych, jest stałym utrapieniem dla rządzących Drslawowiców, ciągle marząc o czeskiej koronie...

 

Litold i Simonetto już nie żyją, z przyczyn naturalnych. Ciągu dalszego tu nie będzie.

Bedrzych dwukrotnie próbował uzurpować sobie tron. Zmarł w 1053 roku. Królewska linia Rościsławowiców wygasła.

 

 

Odnośnik do komentarza

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić obrazków. Dodaj lub załącz obrazki z adresu URL.

Ładowanie
  • Ostatnio przeglądający   0 użytkowników

    • Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.
×
×
  • Dodaj nową pozycję...