Skocz do zawartości

XIII era


Feanor

Rekomendowane odpowiedzi

Skoro już się uzewnętrzniłem z moimi nowelkami warhammerowymi, to może jeszcze inna część mojego hobby. Pięć lat temu spierałem się na tolkienowskim forum, że pisanie fanfików nieodpowiadających tolkienowskiej stylistyce nie ma sensu, że nie ma po co ubierać takich historyjek w tolkienowskie szaty. I by to zilustrować, wymyśliłem sobie kilka luźno powiązanych epizodów. Niestety, antagonistów nie przekonałem :D

 

 

 

Hall wejściowy Black Tower zakołysał się. Pałki policjantów opadały.. opadały..

Świat Gordona zamknął się wraz z głuchym dudnieniem uderzeń.

A teraz otworzył się znowu.

Pokój był niewielki, szary. Brak okien, niewidoczne drzwi. Biurko, za którym siedział jeden mężczyzna. Portret Króla, pod którym stał drugi. Warcząca neonówka pod sufitem.

Krzesło, do którego był przywiązany.

No i ból wypełniający mu czaszkę. Bardzo istotny element nowego świata Gordona.

Siedzący za biurkiem uśmiechnął się.

- Długo kazał pan na siebie czekać, panie Finch. A może raczej.. dziesiętniku Finch? Dowódco XVII sekcji Strażników Południa?

- A może raczej rzeźniku Finch? - warknął stojący pod portretem. - Zabójco 14 robotników Vildo Inc. z kopalni nad Nurn?

Uśmiech siedzącego poszerzył się.

- Pan wybaczy mojemu koledze. W Black Tower pracuje jego małżonka.

Stojący odwrócił się gwałtownie. Plecy miał mokre od potu, który kreślił na białej koszuli dziwne wzory.

- Nazywam się Jeremias Thorn. Ja i mój porywczy kolega, to twoja szansa Finch. Niewidzialna Tarcza Gondoru wyciąga do ciebie rękę. Próba podłożenia bomby pod Black Tower to terror. Trybunał Zaburzeń dał nam wolną rękę w wyborze środków wypleniania tej zarazy. Możemy z tego skorzystać... na kilka malowniczych sposobów. Chyba że odkryjesz w sobie ukryte pokłady lojaności wobec kraju, który tak strasznie zdradziłeś.

Gordon mimowolnie zachichotał.

- Nawet teraz nie potrafisz być szczery szpiclu? Nawet teraz?

Thorn westchnął ze znużeniem.

- Niby dlaczego jestem nieszczery? Bo nie krzyczę "śmierć systemowi"? Finch, miałem nadzieję że jest pan poważnym partnerem rozmowy.

- Thomas Edward Vildo jest niebezpieczny. Jego firma niewoli ludzi. Jego pieniądze sterują rządem Gondoru. Jego telewizja wypala uczucia wyższe. Jak można tego nie zauważać? Ten neomordoriański kapitalizm serwowany przez Vildo Inc. oraz koncerny satelickie drenuje ludzi skuteczniej niż niewolnictwo! W Haradzie kobiety sprzedają medykom Vildo organy własnych dzieci! 4 lata temu w Rhudaurze..

- 4 lata temu w Rhudaurze doszło do masowych zwolnień. I zamieszek. Zginęło 78 ludzi. Męczenników Arnoru, jak ich uprzejmie nazywacie - wycedził nagle stojący. - 720 trafiło do obozów przejściowych. Zgadza się?

- Tak - odpowiedział odruchowo Gordon. - W tych waszych obozach przejściowych zmarło potem w dziwnych okolicznościach co najmniej 50 ludzi.

Stojący roześmiał się nagle. Głośno. Chrapliwie. Strasznie.

- W Black Tower w chwili, gdy parkowałeś tę swoją furgonetkę, pracowało prawie 3000 ludzi - powiedział miękko Jeremias Thorn.

Śmiech trwał.

 

 

 

***

 

 

 

Stuk, stuk.

Korytarz wypełniony był odgłosem jego kroków. Randolph czuł się przez to dziwnie... nagi.

Słyszał go chyba każdy przeklęty strażnik. Cały przeklęty Eternal Palace.

Szarozielone ściany korytarza nie miały żadnych dekoracji. Żadnego geometrycznego wzoru. Żaden obraz nie zakłócał tej pustej perfekcji. Tylko napis nad drzwiami, ku którym zmierzał.

THOMAS EDWARD VILDO.

Stuk, stuk.

Był jeszcze jeden element zakłócający minimalistyczną doskonałość korytarza. Strażnik Vildo Inc. stojący przed mahoniowymi drzwiami. Patrzył na zbliżającego się Randolpha z mieszaniną arogancji i znudzenia. Głównie znudzenia. Upstrzone siwizną włosy spięte były w kucyk.

Z kieszeni wystawał mu pomięty zbiór krzyżówek.

Stuk.

Randolph zatrzymał się tak blisko, że czuł bijący od niego odór potu.

- Pan Vildo oczekuje pana – wychrypiał strażnik.

Trzy dni temu Ona uśmiechnęła się do niego i odgarnęła kasztanowe włosy zasypujące jej czoło. Było w Niej coś... elfiego. Cokolwiek to znaczyło.

Maki zamknęły nad nimi niebo czerwonym pierścieniem.

- Może pan wejść – dodał strażnik zaprawiając głos zniecierpliwieniem.

Uśmiechnął się do niego. Przemycenie pistoletu do Pałacu okazało się łatwiejsze, niż ktokolwiek przypuszczał. Strzelił dwukrotnie. Po jednej kuli w każde oko.

Eru niech będą dzięki za wynalazek tłumika.

 

 

 

Zabity strażnik nazywał się Octar Naeran.

Pięć dni wcześniej siedział na pomazanej sprayem ławeczce. Skwer Eldariona II w Dolnym Tirith zalany był słonecznym blaskiem. Stado wróbli toczyło zawziętą bitwę o okruszki chleba rzucane przez ubraną w krzykliwe róże staruszkę. Wszystko to zanurzone w przytłumionym hałasie wielkomiejskiego życia Minas Tirith. Octar lubił takie dni.

Tak właśnie musiał kiedyś wyglądać świat. W dawnych, prostszych czasach.

Gdy ją zobaczył, tamto wrażenie tylko się pogłębiło.

Była... piękna. Dlaczego? Nie miał pojęcia. Widział tylko jej włosy, długie, kasztanowe, opadające na czoło, zachodząc zuchwale aż na oczy. Odgarniała je gestem, który podbił jego serce.

Powinien wstać, spytać o imię, odwzajemnić uśmiech, wykrzyczeć światu co rozrywa mu duszę...

Zamiast tego sięgnął po komórkę.

Trzy dni później drzwi mieszkania Any Stormworth sforsowane zostały przez zamaskowanych szturmowców z Niewidzialnej Tarczy. Strażniczka z XVII sekcji nie dała się zaskoczyć. Uczestniczący w szturmie Jeremias Thorn krzyczał, bardzo długo krzyczał nad jej stygnącym ciałem.

 

 

 

- I wszystko dla kobiety?

Gabinet Vildo utrzymany był w szarościach i brązach. Asceza korytarza najwyraźniej dokonała inwazji i tutaj. Masywny stół ze stojącym na nim globusem, obraz z martwą naturą i jeszcze jeden, z kotem wylegującym się na marmurowych schodach. Najważniejszym elementem tego pomieszczenia był on, Thomas Edward Vildo. Finansowy władca Zjednoczonego Królestwa, fundator niezliczonych akcji charytatywnych, król mediów.

Uśmiechał się. Ten sukinsyn się uśmiechał!

Randolph podniósł pistolet... próbował podnieść. Cios w tył głowy zwalił go z nóg.

- Tak nawiasem mówiąc, dziękuję za przetestowanie naszych systemów bezpieczeństwa, Randolph – kontynuował Vildo, - I za natychmiastowe wymierzenie kary winnym.

Ktoś wyjął mu z ręki pistolet.

Wstać. Spojrzeć mu w oczy.

- Długo się zastanawiałem nad waszymi motywami – ciągnął jego triumfujący wróg. – Długo. Analizowałem te wasze ideały, walcząc z sennością wymieszaną z rozbawieniem. Staram się je zrozumieć od czasów, których nie pamiętają nawet twoi rodzice. Musisz przyznać, że nie szczędziłem wyrzeczeń.

Podźwignął się na kolana. Teraz zobaczył tego, który go uderzył. Wysoki, rosły mężczyzna z paskudną blizną na policzku. Patrzył na niego z widocznym zaciekawieniem.

Pokój wirował.

- Zastanawiałem się nad postawami tych wszystkich Borlasów, Eversorów, Elessarów, całej tej gromady szlachetnych indywidualistów walczących za sprawy tak abstrakcyjne, że aż śmieszne, jeśliby się nad tym głębiej zastanowić. Tymczasem oni rezygnowali ze swego życia w imię ich realizacji. A przynajmniej sami wierzyli, że rezygnują.

Zaczął wstawać. Niezgrabnie. Spojrzeć mu w oczy.

- Czy to możliwe, że i oni walczyli o coś równie trywialnego, jak wy? Gdy Finch załamał się i wspomniał o tym, co pchnęło was na drogę do Wieży i Pałacu, poczułem się wręcz... rozczarowany.

Randolph Sheridan wstał i zatoczył się. Spojrzeć mu w oczy. Spojrzeć.

- To wszystko ze względu na tę Stormworth? No darujcie, ale w życiu nie uwierzę w te penisem podszyte ideały.

Spojrzał. Vildo miał duże, bursztynowe oczy. Coś dziwnego działo się z kształtem ich źrenic.

Strach zniknął.

Wygrzebał językiem nadajnik z plomby. Przegryzł. Świat pachniał makami.

Tylko nimi.

 

 

 

****

 

 

 

 

To miał być dobry dzień. Dobry dzień.

W Wewnętrznym Kręgu nazywano go Ostatnim Etapem. Kończył proces wprowadzania do elitarnej nadbudowy Niewidzialnej Tarczy Gondoru. Gest zaufania dla nowego członka.

O tym, że to właśnie to ten dzień, Jeremias Thorn dowiedział się o krótko po przybyciu do firmy, gdy przeglądał poranne meldunki. Zawstydzająca sprawa Windara Orda wydawała się zmierzać ku satysfakcjonującemu zakończeniu, syn Radnego po całonocnym przesłuchaniu „tracić zaczął swą antypaństwową postawę, co wyraziło się w płaczu i wycofaniu się z żądania widzenia z mecenasem Maranem”. W przemysłowych dzielnicach Północnego Pelennoru zaczęła działać jakaś nowa, siedemnasta bodajże sekcja Strażników Południa, donosił usłużnie Czarny Miecz, człowiek Tarczy w Komendzie Głównej Straży. Szef Wydziału II domagał się opinii o Arvidzie Anglenie, kandydacie na stanowisko kuratora podreferatu 3a...

Głos płynący z radia drewnianym tonem informował o wszczęciu procesu wobec „oskarżonych o podżeganie do bandyckich, krwawych zamieszek w północnych dystryktach Zjednoczonego Królestwa”. Chwilę później przeszedł do kłopotów zdrowotnych Geralda Howbourne`a, gwiazdy kina i bożyszcza kobiet. Chorował na syfilis.

Dobry dzień. Jeremias sięgnął po kubek z kawą, gdy rozdzwonił się telefon.

Ostatni Etap, nadkomisarzu.

Stanął przed nim dziesięć godzin później. Ostatni Etap znajdował się za masywnymi, pancernymi drzwiami z niewielkim wizjerem. Na burej, pokrytej zaciekami ścianie ktoś czerwoną farbą wymalował ostrzeżenie przed zdradzaniem tajemnic Królestwa. Napis się łuszczył.

Jeremias miał większe oczekiwania wobec tajnej bazy Wewnętrznego Kręgu. Stojący obok mężczyzna chyba to zauważył.

- Thorn, stanąłeś u progu największej tajemnicy Królestwa, gdzie twój entuzjazm?

- Jestem zmęczony, leciałem tu pół dnia. Panie Greyson, moglibyśmy przejść do rzeczy?

Uśmiech jego przewodnika zgasł.

- Nikt nie twierdził, że praca dla pomyślności Królestwa będzie lekka, Thorn. Od dziś będzie jeszcze gorzej.

Jeremias wzruszył ramionami. Greyson nie był kimś, kto mógłby mu zagrozić. Jego pozycja w Kręgu była... taka sama jak jego.

Musiał przyzwyczaić się do tej myśli.

Greyson wstukał kod i otworzył drzwi. Odezwał się cichy warkot neonówek i wnętrze celi zalało światło.

Leżał tam nagi mężczyzna przykuty do metalowego łóżka. Kilkanaście przewodów łączyło go z szumiącą cicho aparaturą zajmującą całą prawą ścianę. Kilkanaście diod migotało w szybkim rytmie.

Leżący nie miał włosów, dzięki czemu wyraźniej było widać, że ktoś mu kiedyś oderżnął uszy. Cały był zresztą pokryty bliznami. Niektóre były świeże.

Zrozumiał po kilku sekundach i na chwilę przestał oddychać. Greyson znowu się uśmiechał.

- Czy to... – zapytał zdławionym tonem.

- Taaak, Jeremias, to jeden z nich. Uszy obciął mu oficer grupy realizacyjnej, na pamiątkę. Mamy czterech takich, ten jednak jest specjalnym przypadkiem. Jego mamy najdłużej. Parokrotnie próbował umrzeć, ale po kilku wcześniejszych porażkach nauczyliśmy się sterować jego gospodarką hormonalną. To dzięki niemu przestaliśmy tracić następnych. Jest moim ulubieńcem.

Leżący otworzył oczy. Oczy nadal miał piękne.

- Nowy...

Greyson podszedł do łóżka i pogładził go po czole. Niemal z czułością.

- Tak, Obiekcie 17, nowy. Kolejny obrońca Królestwa.

- Obrońca... Chcę... mu coś powiedzieć...

To był dobry dzień, mimo wszystko. Do tamtej chwili.

- O co ci chodzi... Obiekcie – spytał Jeremias walcząc z gwałtownym bezdechem.

Oczy leżącego wypełnione były smutkiem.

- Nie jesteś... temu winien... obrońco... Spróbuj przydać temu... sensu.

Odnośnik do komentarza

Tekst fajny, ale i mnie do końca nie przekonałeś

Po pierwsze: Gondor moim zdaniem nie przetrwałby przez taki szmat czasu, mając u boku lepiej strategicznie położony Rohan, a i inne kraje mogłyby powstać "od nowa"

Po drugie: po co ładować przemysł w świat Śródziemia, skoro ostatni bastion przemysłu Mordor został unicestwiony pod koniec Trzeciej Ery.

Po trzecie: masz tego więcej? Bo chetnie rozwiałbym swoje obawy odnośnie tego tekstu

Odnośnik do komentarza

Gondor przetrwał wcześniej 3000 lat, to na tyle dużo by założyć, że nasze przyzwyczajenia dotyczące wieku cywilizacji można odłożyć na półkę.

Po drugie: Thomas Edward Vildo to Sauron (T. E. Vildo to nawiązanie do imienia Tevildo, istoty będącej w tolkienowskim legendarium poprzednikiem Saurona). Odrodzony Sauron robi powtórkę z Numenoru, zajmuje Gondor kuchennymi drzwiami. Stąd Gondor jest Mordorem po liftingu, ergo przemysł jak najbardziej na miejscu ;)

Po trzecie: nie ma nic więcej. Ja to pisałem z przekory, by udowodnić właśnie, że takie pisanie nie ma sensu, że to tylko puste szyderstwo, że lepiej twórczą energię na coś własnego zużyć (a jeśli już pisać fanfiki, to w stosownym sztafażu). Wszystko napisane było na jeden raz, jedynie ten prequel z Ostatnim Etapem był późniejszy, wynikał z nudy i wolnego czasu :)

Odnośnik do komentarza

Tekst fajny, ale i mnie do końca nie przekonałeś

Po pierwsze: Gondor moim zdaniem nie przetrwałby przez taki szmat czasu, mając u boku lepiej strategicznie położony Rohan, a i inne kraje mogłyby powstać "od nowa"

Po drugie: po co ładować przemysł w świat Śródziemia, skoro ostatni bastion przemysłu Mordor został unicestwiony pod koniec Trzeciej Ery.

Po trzecie: masz tego więcej? Bo chetnie rozwiałbym swoje obawy odnośnie tego tekstu

Po czwarte: czekamy na opka :P

Odnośnik do komentarza

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić obrazków. Dodaj lub załącz obrazki z adresu URL.

Ładowanie
  • Ostatnio przeglądający   0 użytkowników

    • Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.
×
×
  • Dodaj nową pozycję...